Człowiek człowiekowi funtem

Skończyłem z ogrodami.
Siedzę teraz we własnym i podziwiam wiosenne efekty jesiennych działań Anety. Ja uprawiałem ogrodnictwo zachowawcze, ona zaczęła tworzyć. Piękne żonkile, tulipany i inne kwiaty, zapamiętane przeze mnie jako upychane w ziemi cebulki, eksplodowały parę dni temu pięknem i obfitością. Są tak duże, że niektóre nie wytrzymały własnego ciężaru i zwiesiły głowy, a innym wręcz popękały zielone kręgosłupy.
Siedzę i popalam przemycane Marlboro. Służby celne dwoją się i troją, używają psów i rentgenów, tropią i śledzą, a polskie fajki wciąż docierają do Anglii, czerniąc sterane płuca emigrantów zarobkowych.
Człowiek człowiekowi funtem.
Nie mam już przyjaciół. Wszystkich nas wykończył Londyn, pogoń za pieniądzem i przerost ambicji. Chcieliśmy w bardzo krótkim czasie nadrobić lata stracone na pogoni za pracą i szczęściem w rodzinnym kraju, która zakończyła się rozczarowaniem, biedą, nierzadko długami.
Brnąc przez bagno interesowności, obdarliśmy się ze wszystkiego, co czyniło nas tym, kim byliśmy – studentami, intelektualistami, romantykami, także nieudacznikami.
Kondensujemy i konsumujemy. Umiemy walczyć o każdego pensa, prężyć muskuły, nawet dać w pysk, jeśli zajdzie potrzeba. Jesteśmy tak absurdalnie asertywni, że bylibyśmy pewnie zdolni kopnąć żebraka, by usunąć go z drogi i sprawić, by nie śmiał o cokolwiek prosić. Mamy świetną pracę, domy, samochody, inwestycje, ale w środku jesteśmy puści, jak konserwa po śniadaniu. Nie wiem, czy nadajemy się do recyklingu. Ja postanowiłem spróbować.
Ku rozpaczy Anety uczę się rezygnować z profitów, ponosić straty, pierdzieć fortunie prosto w nos. Pewnego dnia, gdy po raz kolejny zawiodła mnie moja brygada budowlana, zostawiłem narzędzia i poszedłem w cholerę. I nie wróciłem. Ani po narzędzia, ani po pieniądze za pracę. Innym razem porzuciłem malowanie płotu w połowie, bo klient ośmielił się renegocjować ustaloną stawkę. Powiedziałem, że to, co zrobiłem dotychczas, to prezent dla niego, i już mnie nie było. Zrezygnowałem również z wielu roszczeń co do zaległości, jakie niektórzy klienci mieli wobec mnie.
Anetę pewnie też kiedyś stracę. Bywa, że nie odzywamy się do siebie przez kilka dni. Ona ogląda telewizor w sypialni, ja w salonie albo siedzę w ogrodzie i próbuję skreślić parę słów. Powodem naszych nieporozumień jest mój brak komercyjnego zdyscyplinowania, niesubordynacja wobec nakazu zarabiania więcej i więcej.
Śpimy odwróceni plecami do siebie, mamy odrębne kółka zainteresowań, mijamy się w drzwiach. Nie wiem co mam z tym zrobić. Nie chcę jej krzywdzić, lecz nie chcę też krzywdzić siebie. Walczymy w jednej drużynie, ale nie tworzymy zespołu.
Moim ostatnim ukłonem w stronę mamony był biznesplan otwieranej przez nas restauracji. Mark, któremu pomogłem uratować pub, obiecał wynająć i opłacić robotników, ja muszę kupić materiały oraz wyposażenie kuchni i wyremontować salę.
Wciąż gnębią mnie wątpliwości, czy Hounslow to dobra lokalizacja dla takiej inwestycji. Wprawdzie bliskość Heathrow i jednej z głównych londyńskich arterii przemawia za, ale sort mieszkających tu Polaków nieco różni się od tych z Ealingu, Hammersmith czy Shepherds Bush. Nie umiem określić ilu z nich to tradycyjni londyńscy „puszkożercy”, ilu zaś potencjalni amatorzy świeżo ugotowanych obiadów.
W każdym razie to moja ostatnia inwestycja, ostatni zryw, łabędzi śpiew ambicji posiadania czegokolwiek. Niedługo kończę 35 lat. Zafunduję sobie prezent na urodziny, a czas pokaże czy zrobiłem dobrze. Plan idealny zakłada rok, dwa ciężkiej pracy, dochowanie się grona stałych klientów, dobrego personelu i przyzwoitych obrotów. Potem już tylko Mauritius, Kajmany, Barbados...
Pisząc te słowa, umieram ze śmiechu. Czymże jednak byłby człowiek bez marzeń? Tym, czym bez autoironii.

Fantastyczny tekst. Fajnie sie przez niego płynie;) masz świetny język, trafne spostrzeżenia, uwagi. Ten twór bardzo przypomina felieton. W każdym razie mega plus ode mnie. Serdeczności

Czymże jednak byłby człowiek bez marzeń? Tym, czym bez autoironii.

już za to wielkie brawa.

Fajnie znowu przeczytać coś Twojego - dawno się u nas nie pokazywałeś. Bardzo wiarygodnie brzmi ta relacja - podsumowanie - refleksja. Jednakowoż dla doskonałości, w paru miejscach widziałabym małe korekty:
- "Piękne żonkile (...) eksplodowały parę dni temu pięknem i obfitością" - coś za dużo tego piękna,
- "Chcieliśmy w bardzo krótkim czasie nadrobić lata stracone na pogoni za pracą i szczęściem w rodzinnym kraju, która zakończyła się rozczarowaniem, biedą, nierzadko długami." - za długie zdanie przez co brzmi trochę pretensjonalnie. Dwa krótsze byłoby lepiej.
- "Mamy świetną pracę, domy, samochody, inwestycje, ale w środku jesteśmy puści, jak konserwa po śniadaniu." - dziwnie wygląda to "puści" ja bym zmieniła na "... ale w środku mamy pustkę jak w konserwie ..." lub "... ale w środku jest w nas pusto jak w konserwie ...."
- "Ona ogląda telewizor w sypialni, .." chyba "telewizję"
- "Śpimy odwróceni plecami do siebie, mamy odrębne kółka zainteresowań ..." skreśliłabym "do siebie" - jak odwróceni plecami to wiadomo, że do siebie.

Pozdrawiam - Ania

A mnie sie to "puści jak konserwa po śniadaniu" podoba:D
Ania skąd wiesz, może ona sobie jednak telewizor ze wszechstron ogląda;) (żartuję oczywiście)

Zgoda - tylko, że w dzisiejszych czasach telewizory są już zazwyczaj płaskie i w sypialni często wiszą .... ale owszem można oglądać .... wyłączony ...,

a o ile bardziej to jest zdrowsze dla oczu gdy ogląda sie telewizor zamiast telewizji;);p

nie da się zaprzeczyć ...kapituluję ...

Ło matko, ile komentów.
Wymęczyłem to jakoś z rana, a tu taka niespodzianka.
Poprawi się. Dzięki :)

dobry tekst, ale przyjęty - według mnie - ze zbytnim optymizmem. mnie tam nie zachwyca, chociaż przeczytałem z pewną dozą przyjemności.

w dwóch "proverbowych" miejscach zbyt nadęty.

Zrezygnowałem również z wielu roszczeń co do zaległości, jakie niektórzy klienci mieli wobec mnie.
Anetę pewnie też kiedyś stracę.

brak linkingu między akapitami.

znakomite opanowanie języka. tyle ode mnie ;)

ale fajny tekst ;). nie tylko o emigrantach zarobkowych,
ale i o człowieku, i o jego miejscu w świecie. i o byciu pustym jak konserwa
po śniadaniu :D. duży plus

pozdr/Gaspar :)

Mnie się czytało genialnie,a temat też mi nie jest obcy.Wróciłam do kraju sosny i konwalii..Trzymam za Ciebie kciuki..Pozdrawiam ciepło..Nocny Marek

Dzięki. Knjapina działa, czasu na nic nie ma...

w moim ogrodzie te same filmy

jakoś to
prozą leci :):):)

bergamotko też wróciłam do kraju
bo czasie bycia uśmiechniętą konserwą.
kiedy czytam toto
wyraźnie widzę ten sam londyn i jego np camden
ealing, heathrow
..
szalony świat,,
tekst dobry w prostocie.

Czytam toto??? Tyci szacunku, droga pani, choćby za lata spędzone na tym forum. Kłaniam się.

Ta historia przypomina mi do złudzenia historię kogoś z mojej rodziny, tylko, że oni są w Belgii. Wygląda na to, że nasza polska praca za granicą osiągnęła kolejny etap. Etap rozejrzenia się wokół w całym tym pędzie i szukanie jakiegoś punktu zaczepienia.
Dzięki Asher za ten tekst, mimo, że krótki jednak wiem, że wielu Polaków odnajdzie w nim siebie.
Chyba tworzysz nowy prąd "literatury emigracji".

Witaj :)
Ciebie się zawsze dobrze czyta...ale trochę smutku przemycasz w tym tekście...mimo iż mniemam nieźle Ci się wiedzie...
pozdr...