‘z wiekiem...’

znana miła ścieżka
i klamka ta sama
górka za jabłonią
zmalała

ścieśniał pierwszy pokój
matula też mniejsza
i ojciec się skurczył

ja tylko rosnę
by nieba sięgnąć


*

lub ziemi głębokiej
bo niebo puste
a w glebach tłumnie






[sub]Tekst był edytowany przez Michał Kowalski dnia 26-05-2004 23:28.[/sub]

Oczywistość, a jakże inaczej...
Tylko dlaczego wsadziłeś ten nieszczęsny zaimek "tu" do ostatniego wersu? Skoro wcześniej była alternatywa (lub), nie rób galimatiasu logicznego.

Pozdrawiam. A.

Panie Michale!
Podoba mi się wiersz. Może to zakończenie zbyt pesymistyczne, ale to Pana wiersz.
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny

ladny wiersz , ale zdecydowanie widze tu inne zakonczenie (;
pozdr, M+A

Witaj Michale,

Tak.
Mógłbym TU zakończyć. :)
Poruszający, oszczędny, z refleksją - to, co lubię.
Nic - z punktu formalnego (trochę mi brzmi źle "ścieśniał").
O wymowie - nie dyskutuję (chociaż aż mnie porywa :)

pzdr. bogdan

Słowa "ja rosnę by nieba sięgnąć" - brzmią bardzo optymistycznie, natomiast słowa "bo niebo puste" - no cóż Michale może to sprawa wiary gdzie pusto a gdzie przepełnienie. Pozdrawiam serdecznie