ekspresem

boję się niczego
zdublowanej pustki
odległych terminów
dawkowanych słów

pewności że nie da się
więcej bardziej
być ukradkiem
dotykać twoich ud czasem

nieświadomie spisuję
obce kwestie
na czarną godzinę suszę
od lat martwe
zdjęcia

podmiot liryczny mówi w pierwszej osobie, czyli jego wypowiedź jest subiektywna. podmiot liryczny obawia się samotności, którą prawdopodobnie będzie niebawem przeżywać, bądź doświadcza jej już teraz.

w pierwszej strofie mowa jest o lękach dotyczących wyłącznie podmiot liryczny. ostatni wers jest niejako zalążkiem myśli /które oczywiście oscylują wokół samotności/ przedstawionych w kolejnej zwrotce; która tyczy się relacji podmiot liryczny - bliska mu osoba. boi się, że może już nie mieć okazji na bliższy kontakt z ową osobą.

podmiot liryczny nie wie, co może go spotkać. instynktownie jednak zabezpiecza się na ewentualność przyszłej samotności. stara się zapamiętywać, notować w głowie istotne chwile, aby mieć co wspominać. robi to jednak /na co wskazywać może tytuł/ dość pospiesznie. nie wiemy zatem ile z ważnych momentów uda mu się utrwalić.

nie mogę powiedzieć, że tekst do końca mnie poruszył. parę w miarę ciekawych przerzutni i fraz, zgrabna treść, przesłanie, ale tym razem dla mnie to chyba za mało. masz lepsze w swoim dorobku, co nie oznacza, że ten wiersz jest słaby ;)

pozdrawiam.

najciekawsze w tym wierszu jest odbicie lustrzane, czyta się słowa jakby już kiedyś wypowiedziane, albo które się słyszało
podoba mi się prostota tekstu i to że bez udziwnień oddaje chwile
zostawie plusa
a wiersz na zabieram

pozdrawiam

Niezły wiersz, czuć, że prawdziwy. Na tyle życiowy, że łatwo identyfikować się z peelem.
Pozdrawiam

moje osobliwe receptory wrażliwosci chłoną słowa prawdziwie, zarazem czując smak wspomnień. Ogólnie wiersz na tak, aczkolwiek .... (pozostawiam dla siebie).