drzewa umierają stojąc

Stojąc w miejscu umierają drzewa
Na suchej gałęzi nie siądzie ptak , nie zaśpiewa
Nie zaszumią liście na wietrze podmuchu
Nie usłyszysz szelestu ich w uchu

Wyrwać korzenie z ziemi co daje oparcie i żywi
Iść dalej niesionym tęsknotą, czy nie za bardzo leniwi
Odwagi trzeba by żyć tak, odwagi by tak umierać
Korzenie mocno wrosły, samotność zaczyna doskwierać

Przesadzić swoje korzenie, w glebie co życie wyzwala
Pozwolić wyrosnąć liściom, już zapach kwiatów zniewala
Przywołać ptaki do siebie, muzyki ich słuchać trele
Móc znowu rosnąć, rozkwitnąć , czy to tak bardzo za wiele

o wolności i zniewoleniu, o wiośnie i o jesieni życia, o odwadze i bólu, o samotności i marzeniach. O tragizmie. Gratuluję, elegancka symbolika.