Aktor

Dziecko bękart
Wstało wczesnym rankiem.
Obudził się w nim strach,
Przed myślą, która kazała mu,
Zmienić swój pogodny wyraz twarzy
Na grzeszną czaszkę bez skóry.

Wziął do ręki nóż.
Rozejrzał się wokoło.
Nóż przeszył jego brzuch.
Stary przyjaciel pies
Zlizał z podłogi jego krew.

Nadeszła chwila natchnienia.
Zagrał najpiękniejszą rolę,
Na scenie teatru życia.
Zagrał aktora, który umiera.
Zagrał to z wielkim bólem.
To była śmierć z wycieńczenia.
To była śmierć zbawienia.

Ojciec i matka mieli niechcianego syna.
Teraz ich smutek jest nadaremny.
Ojciec i matka pójdą do piekła.
Rozstąpi się ziemia, rozstąpi się ziemia.
Czarny czarodziej na nich już czeka.
Dzieciobójcy zostali spaleni
Na łożu diabelskiej mszy.
[sub]Tekst był edytowany przez Maciej_Bacztub dnia 20-05-2004 21:29.[/sub]
[sub]Tekst był edytowany przez Maciej_Bacztub dnia 20-05-2004 21:43.[/sub]

Długo się zastanawiałem (bo aż parę miesięcy) nad tym, czy opublikować ten tekst. Zrobiłem to. Proszę nie barć moich słów dosłownie, to fikcja - sam tytuł na to wskazuje.
Pozdrawiam

Powiem tak: dwie pierwsze zwrotki zapowiadają coś, co niestety nie jest ciągiem dalszym tego wiersza. A ostatnia zwrotka nie pasuje mi juzw ogole. Niemniej jednak podobają mi się takie ciemne i makabryczne klimaty.
No i nie wiem jak inni, ale uważam,że ludzie parający się słowem pisanym powinni zwracać wiekszą uwagęna orty.
Pozdrawiam.
P.G.

Muszę przyznać, że pomimo tytułu oraz objaśnienia tekst rusza zakamarki jażni. Pozdrawiam i gratuluje, przecież po to jest poezja żeby ruszało sercem i rozumem.