Modły do aparatu telefonicznego

(myśli, są ciche, są dialogiem duszy)- wypowiadam zaklęcie: dzwoń!
Cicho. No żesz dzwoń!!!
Proszę..
Błagam...
(płacze)...
Zadzwoń do mnie...
(ryczy)..
Jezu.. Dlaczego? Dlaczego Ty mi to robisz?!
Ja się tak staram, zawsze ja. A Ty? Nigdy.
Czemu nie Ty pierwszy, no?.. Zadzwoń!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Cisza. Po raz kolejny i teraz się dopiero zaczyna.

Siadam na …łóżku. Udaję, że jest wszystko.. Dobrze. Wbrew pozorom mogłabym usiąść na słuchawce i udawać, że nie słyszałam jak dzwoni.

Nieważne.
Leżę na łóżku. Próbuję leżeć, bo tak naprawdę jest to nikła próba. Kręcę się. Wiercę.. Pokładam.. na lewy bok, prawy. Plecy. Brzuch.
Nic
.
Oczywiście nadal nie dzwoni ten cholerny telefon.
Dobrze-idę spać.
Leżę już prawie.. prawie się ułożyłam.
Leżę.. minuta dwie........ Matko!!!
Zapomniałam sprawdzić czy położyłam telefon wystarczająco blisko... Czy jest na wyciągnięcie ręki?. Przecież zaspana nie zdążę się jeszcze podnieść i odebrać.
Zapalam lampkę. Siadam. Sprawdzam. Oczy mnie bolą od światła. Dobrze. Jest wystarczająco blisko.
Kładę się. Powtarzam wyżej wymieniony schemat z próbą ułożenia się.. Czekam.
Nareszcie przychodzi... Komfort
.
Upojona spokojem i ciszą.. usypiam powoli... nad głową faluje: dlaczego?
Oczywiście nie, dlaczego nie dzwonisz, tylko wiem, DLACZEGO nie dzwonisz i myślę sobie.. O basta. Eureka.. Zrywam się z łóżka podnoszę i sprawdzam..
Nie. Sygnał jest...

Prawie zrozpaczona. Zasięgam porady tabletki. Łykam środki nasenne i zasypiam.

Rano kac moralny- ćpunka, problem znika pod wpływem narkotyku..
Głupia, i Tak zadzwonisz. Czy teraz czy za pół godziny.

tak prozatorsko, że aż pasowałoby przenieśc utwór do działu proza - jako poezji nie potrafię tego ocenić
pozdrawiam
[sub]Tekst był edytowany przez Michał Kowalski dnia 20-05-2004 17:53.[/sub]