Pożegnanie

wznoszę toast
żeby wznieść się w niebo
jedno skrzydło nie wystarczy
co dzień się budzić
i znów umierać po co
skrzypce zagrały nam ostatnią melodię
moje oczy gdzie indziej już patrzą
zapragniesz jeszcze by na Ciebie spojrzały
zatęsknisz za moim uśmiechem
nie zapłaczę wiecej za minionym dniem
szepnę
nauczę się latać bez Ciebie

czepnę się, jak Ądzki, bo naprawdę źle się czyta: wznosze, nie zapłacze, szepne,
naucze... się (?) Bo skoro można się, można i re-sztę. :)
Z czwartego wersu "po co codzień" na koniec przeniósłbym "po co". Myślę, że będzie płynniej, a poza tym i przerzutnię ciekawą się zyska.
Pozdrawiam

wznoszę toast
żeby wznieść się w niebo
jedno skrzydło nie wystarczy
co dzień się budzić
i znów umierać po co
skrzypce zagrały nam ostatnią melodię
moje oczy gdzie indziej już patrzą
zapragniesz jeszcze by na ciebie spojrzały
zatęsknisz za moim uśmiechem
nie zapłaczę więcej za minionym dniem
szepnę
nauczę się latać bez ciebie

Jestem na nie. Banał dramatycznie niezakamuflowany.
-

Pancuś

Do takiego tematu podejście musi być odpowiednie, na swój sposób nowatorskie inaczej jest to choć może i zgrabne to jednak kopiowanie banału.
Niestety tym razem nie wyszło to najlepiej, wiersz jest słaby i całkowicie obliczalny.
Pozdrawiam

przede wszystkim popraw błąd w czwartym wersie, na który notabene wskazał już HAYQ.

podmiot liryczny doświadcza rozstania z ukochaną osobą, pragnie o tym zapomnieć. niezwykle to przeżywa, o czym świadczy chociażby ta fraza 'codzień się budzić i znów umierać po co'. chce się nauczyć życia bez tej drugiej osoby, wyleczyć z niej.

jakkolwiek tak smutny i oklepany temat przedstawiony w tak banalny sposób mnie nie przekonuje.

pozdrawiam.

oprócz oczywistych wpadek juz wcześniej wskazanych - jeszcze
wznoszę - wznieść
patrzą - spojrzały
w takiej formie nie przejdzie
pozdrawiam
v.