Moja mała ojczyzna

I ja mam swój kąt ojczysty, choć jest tak mały,
że kiedyś z gruszy smukłych, które w sadzie stały,
gdym z ramion ich najwyższych spoglądał dokoła,
mogłem - oczami dziecka - cały dojrzeć zgoła.

Tam łąka strojna kwieciem – po bezkres..., po błękit... –
las z pagórkiem-mogiłką, strumyczek niewielki,
schylone nad szosą stare wierzby płaczące,
tam młodniak olszynowy, gdzie niejeden koncert
o zmierzchu cichym, letnim odbył się słowiczy...
i ścieżka przez podwórko – któż to dzisiaj zliczy,
ilem razy nią przebiegł w dziecięcej zabawie –
łan zboża falujący... granie świerszcza w trawie...
w owocowego sadu cienistej opiece
śledziłem mozół pszczeli w dziadkowej pasiece...
gdzieś w dali - przy ugorze - wiejska, polna droga -
wszystko takie zwykłe, a jakoś bliżej Boga.
W domu, w którym wyrzekłem moje pierwsze słowa,
i gdzie przed snem słyszałem „Ojcze nasz...” i „Zdrowaś...”,
pachniało w starej szafie tajemnicą słodką –
najlepszą w całym świecie babciną szarlotką.

Ludzie tu pracowici, jak opoka twardzi,
serdeczni i pogodni, lecz – gdy trzeba – hardzi.
Tu oracza ręka – barwy ziemi, lecz czysta –
odwraca skiby w skupieniu, jak strony Pisma.
Kiedy ów do domu wraca gdy trud go zmoże,
jeszcze-ć z obliczem jasnym zawoła: - Szczęść Boże! -,
bo wie – gdyż matka-ziemia najlepiej tłumaczy –
co znaczy chleb powszedni i co praca znaczy.

Hen, na rozdrożu w lesie, jak wieczna przysięga,
stoi skromnie maleńka, największa potęga,
a wiotkie, w białych mundurach brzozy-strażniczki,
strzegą od lat niezmiennie drewnianej kapliczki.
I próżno szukać w mądrych księgach i annałach
czemu tu swą kwaterę ma figurka mała,
czemu tak tkwi wśród ptactwa i wiatrów swawolnych,
czemu stopy jej spowił bukiet kwiatów polnych.
Mógłbyś dziesiątkami pytania takie mnożyć.
A odpowiedź? Znajdziesz – wystarczy tutaj pożyć.

I w jakiej byś nie był dalekiej świata stronie,
gdy usłyszysz: „ojczyzna” myślisz zaraz o niej –
o tej, w której twe serce kiedyś bić zaczęło,
w której jak błysk zielony dzieciństwo minęło,
której znasz i kochasz każdą leśną ścieżynę –
dla niej świat byś oddał – i jeszcze odrobinę.

I choć czasem aż boli owo miłowanie,
nie chcę innej ojczyzny. Za tę - dzięki, Panie.

Pięknie...ale jakże nierealnie..Chciałbym znaleź się choć na chwile

"Tam łąka strojna kwieciem – po bezkres..., po błękit... –
las z pagórkiem-mogiłką, strumyczek niewielki,
schylone nad szosą stare wierzby płaczące,
tam młodniak olszynowy, gdzie niejeden koncert "

Ale było by trudno. Piękny wiersz 13-zgłoskowiec, Gdyby się pan nie podpisał dałbym głowę że to fragment z pana Tadeusza...Gratuluję

Panie Yourku!
Tylko podziwiać. I mnie zaraził Pan nostalgią - pragnieniem odwiedzenia stron rodzinnych, skąd tyle moich snów pochodzi.
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny

I główka by poleciała, Panie Kombz:-))). W czasie "Ostatniego zajazdu" szos raczej nie znano - przynajmniej w sielskich krajobrazach:-)

Dziękuję serdecznie za miłe słowa - pozdrawiam:-).
*************************************************************

Witam, Panie Marku:-)



Wydaje mi się, że to siedzi w człowieku cały czas - wystarczy odpowiednią strunę trącić. Ogromnie mi miło, że trafiłem w tę właściwą.

Dziękuję - pozdrawiam serdecznie:-)

oj Yourku - tworzysz cudowną poezję - może czasem trafi się mniej zgrabny rym, tonie on jednak w odmęcie pięknych słów, urzekających metafor...
pozdrawiam serdecznie

Nie przesadzajmy z tymi metaforami, Michał:-) - to raczej nie moja domena. Tu jest po prostu "kawa na ławie", chociaż i kawa i ława sercem pisane:-).

Serdeczne dzięki - pozdrawiam:-)

„ Wiem że wiele mi dajesz , raz drożej a raz taniej
Nie chcę innego poety , za tego dzięki ci panie „


Nigdy mi się nie znudzi .....jestem wytrwały i uparty ...


Pozdrawiam serdecznie L.G.

któż więcej - o słowie - ojczyzna
od Ciebie - pośród nas - wyzna
i choć w tytule - moja mała -
w wyobraźni mej się rozrastała
z każdym wersem - z myślą każdą
sam zapytywałem siebie - znasz ją ???

serdeczne pozdrówko W_A_R
ps. moje ukłony - piękne

Pięknie - takie lubię i do ulubionych dodaję

*„ Wiem że wiele mi dajesz , raz drożej a raz taniej
Nie chcę innego poety , za tego dzięki ci panie „ *

Kiedy takie widzi słowa,
cóż ma czynić mdły poeta?
Chwalić? Milczeć? Protestować?
Sam już nie wiem - wszystko nietakt.

Jedna mi się "kontra" jawi -
nieprzeparta i namiętna,
którą wnoszę: dzięki, Panie,
za takiego Recenzenta.

Serdecznie dziękuję, Leonie - pozdrawiam:-).
****************************************

Com poczuł - wypowiadam,
ja - mały wśród najmniejszych.
Ojczyzna - skarb najtkliwszy -
jak jej nie pisać wierszy?

Zawstydziłeś mnie Witoldzie:-). Nie sądzę, abym miał tu najwięcej do powiedzenia na jakikolwiek temat.

Wielkie dzięki - pozdrawiam:-).
***********************************************

Jestem zaszczycony, Panie Jacku. Ogromnie mi miło.

Pozdrawiam serdecznie:-)