„mistrz, Małgorzata I Ja”

„Mistrz, Małgorzata i ja”

Kiedy umrzemy... już niedługo,
choć to przykre – nic się nie zmieni.
Oby tylko czarne chmury uciekły,
palone Słońcem, znad Moskwy.
Mistrz jeszcze żyje! – piszą na murach,
Małgorzata nieprzerwanie czeka.
Ostatni raz widziałem ją dziś rano...

hmmm, czytałem książkę...
i do niej ten wiersz porównuję
i mi się nie podoba
nie odczuwam w nim emocji i tego klimatu.

Pozdrawiam.

Wiersz naprawde dobry. Troche pesymistyczny. Jestesmy jak pylek na wietrze, z jednej strony nasza smierc moze nic nie znaczyc z drugiej strony moze znaczyc bardzo wiele. Ale wydaje mi sie ze nie najwazniejsze jest to, co zrobimy w naszym krotkim zyciu i jak nas zapamietaja

Pozdr.