"autoportret?"

Jestem baldachimem rozłożonym nad Twoją głową,
by Twej zroszonej wiosennym deszczem twarzy,
nie poraziło wyłaniające się zza chmur słońce.

Jestem cieniem pragnącym przynieść ulgę
w chwili gorąca.

Jestem nieodwzajemnionym pocałunkiem
ust Twej obojętności;
kroplą wody biegnącą do Twoich warg,
która za szybko niknie na ściance pucharu.

Jestem widmem przechadzającym się
w dolinie Twego zapomnienia.

Jestem zgodą na wszystko co przyniesiesz;
uśmiechem przezwyciężającym ból,
zadowoleniem współ weselącym się w radości.

Jestem tkaniną ocierającą krew i pot
dotychczasowych rozczarowań;
jestem tym co nienazwane.

A ty? A Ty, jak zwykle,
nie będąc ze mną - jesteś.

No! To mi sie podoba! Niebanalne i odważne, a zarazem coś swieżego. Troszkę tylko za bardzo się zachwycasz. Jesteś "za bardzo zakochany" hahaha.



Adam

Niestety mi się nie podoba - już wyjaśniam czemu: Początek zyt prozatorski i mało zaskakujący, końcówka ładna, ale też jakbym juz to gdzieś kiedyś słyszała

jak dla mnie za duzo "jestem"..., ogólnie nie jest najgorzej, ale , choc momentami ciężko mi się czytało
nie jest źle, ale nie jestem tak zachwycona jak Adam
pozdrawiam

Kim "jesteś" tego nikt nie wiem, no może tylko Bóg.
Tak poza tym ja tu widzę kogoś kto się chowa i marzy, a gdzie realia?