głos

Opuszczona za to kim jestem i to kim nie mogę być.

Wykreślona ze spisu ludzi pożądanych,
W teraźniejszości, w tym tu i teraz.

Skruszona niczym szklana kuleczka
Spadająca na drogę szybkiego ruchu.

Ale serce wciąż mam otwarte,
Czekające by pochłonąć do przesytu uczucia,
Które, wy, ludzie normalni ,
Rzeczywiści
Możecie mi podarować.

Wchłaniam w siebie cały żal tego świata,
Chowam go w sobie i tulę do snu
Niczym dziecię bojące się mroku.

Przechodzę przez wszystkie pory życia:
Od samotności złocistych liści,
Poprzez zabielone śniegiem poczucie winy
I zieleniejące pęki wstydu
Aż do gorącego powietrza mych lęków.

I mówię teraz prawdę.
Mówię swoim głosem a nie tysiącem cudzych...
Już nie potrafię!
Nie mogę!
Musi być ktoś na tej ziemi,
Kto wydostanie mnie z tego bólu.
Ktoś, kto potrzebuje mnie
Tak naprawdę.

Ktoś kogo potrzebuję ja.