Cień Osamy

To był bardzo długi dzień. Zresztą, jak każdy z sześciu dni roboczych pomocnika budowlanego w Londynie.
Sylwek siedział na przystanku autobusowym z puszką Tyskiego w ręce; w drugiej dogasał cienki, emigrancki skręt.
Zbliżało się 1-go Listopada, a wokół niemal bez przerwy wybuchały fajerwerki. Krótki świst, rozbłysk, ciemność.
W londyńskim tyglu kulturowym zbiegały się ze sobą hinduskie święto Divali, koniec muzułmańskiego Ramadanu oraz Halloween. Miejsca na polskie Zaduszki nie było zupełnie.
Sylwek wziął łyk piwa i splunął pod nogi.
Był głodny, ale na myśl o konserwach i słoikach Pudliszek odechciewało mu się jeść. Typowych londyńskich specjałów – kurczaka, kebabu czy ryby z frytkami – jego żołądek zwyczajnie nie tolerował.
Jeszcze rok, dwa i wracam – pomyślał. Planował zarobić tyle, by wystarczyło na budowę domu i wesele. Ewa w sam raz skończy studium kosmetyczne i w suterenie ich nowego domu urządzą dla niej gabinet ze solarium. Co on będzie robił, nie wiedział.
Pewnie to samo, co w Anglii, bo sporo ludzi w Polsce poszukiwało malarzy-dekoratorów. Było jeszcze EURO 2012, które wcale nie musiało przegrać z londyńską Olimpiadą. Anglicy podśmiewali się z Polaków, że wysłali na Wyspy większość doświadczonych budowlańców. Nie brali jednak pod uwagę czynnika tęsknoty, nie mieli pojęcia, że być może pieniądze to nie wszystko.
Nadjechał autobus, tak pełny, że kierowca nawet nie spojrzał na samotnego pasażera.
Sylwek wzruszył ramionami i rozejrzał się po pustawej ulicy. Od strony hinduskich sklepików, oblężonych przez podchmielonych ziomali, nadchodził ktoś znajomy. Sylwek szybko zgniótł puszkę i odkopnął ją na kilka metrów.
Przypomniał sobie. Razem z tym facetem przyjechali autokarem na dworzec Victoria dwa lata temu. Tomek, zdaje się, że on ma na imię Tomek, w garniturze, z elegancką walizką na kółkach, on ze starym plecakiem i reklamówką pełną maminych wiktuałów.
- A witam – powiedział Tomek.
- Jak leci?
Tomek odruchowo poprawił krawat.
- Spoko. Pracuję w City. Wpadłem w te strony na imprezę, ale mi nie podeszła. Sama wóda i piwsko. Nic do zajarania lub wciągnięcia. Nudy. Mieszkasz tu?
- Niedaleko.
- Co robisz?
- Remonty.
- No tak.
Tomek rozejrzał się nerwowo.
- Którędy do metra? Nie wziąłem auta, bo nie lubię jeździć po pijaku.
- Parę przystanków.
- Super – ucieszył się Tomek – Jebane Ciapatowo. Jak ty tu wytrzymujesz?
- Radzę sobie.
Minęła ich podśpiewująca pod nosem, stara Murzynka. Tomek chciał to skomentować, ale tylko wykrzywił pogardliwie usta.
- Wybierasz się z powrotem? – spytał Sylwek.
- Do Polski? Po co? Tu mam wszystko. Pracę, auto, dom. Niedługo ściągam żonę i córkę. Niech zobaczą wielki świat. Spodziewam się awansu.
- Ja wracam – odparł Tomek, bardziej do siebie, niż do tego bubka.
Nadjechał autobus. Tym razem zupelnie pusty. Ot, kolejne londyńskie dziwactwo. Kierowca zatrzymał się na przystanku i włączył światła awaryjne. Pewnie był o wiele za wcześnie w stosunku do rozkładu. Tamten poprzedni musiał być spóźniony, bo pozbierał wszystkich oczekujących desperatów.
- Co jest, k...! – mruknął Tomek – Nie będzie jazdy?
Sylwek milczał, czekając na rozwój wydarzeń.
Długobrody kierowca w zwiewnej szacie wyszedł z boksu z jakimś dywanikiem w ręce. Przeszedł z nim na środek autobusu, po czym rozłożył go na podłodze i uklęknął.
- Ty, to samobójca jakiś – szepnął Tomek.
I tym razem Sylwek nie odpowiedział. Sytuacja była tyleż zabawna, co interesująca.
Muzułmański kierowca zaczął modlić się, kiwając się do przodu i w tył. Trwało to kilka minut. Potem wstał zwinął dywanik i wrócił do szoferki.
Od razu otworzył drzwi.
Sylwek chciał ruszyć w ich stronę, ale Tomek zatrzymał go ręką.
- Nie wsiadaj. On się wysadzi!
- W pustym autobusie?
- Poczeka aż nazbiera pasażerów i bum.
- Daj spokój. Jadę do domu.
- Jak chcesz. Ja poczekam na następny.
- To na razie.
Sylwek wskoczył do autobusu i przystawił kartę elektroniczną do czytnika. Kierowca pokazał żółtawe zęby i oświadczył:
- Pan wybaczy. Miałem modlitwę.
- Nie ma sprawy.
- A ten drugi?
- Boi się, że jest pan kumplem Bin Ladena.
- Rozumiem – kierowca roześmiał się hałaśliwie i zamknął drzwi.
Pojechali.

Melduję, że oprócz jednej literówki, błędów nie zauważyłem. Gdzieś zgubiłeś "ł", ale gdzie? - nie pamiętam.
Tekścik zgrabny, wciągający, nie puentujący na siłę - jak to zdarza się na przyklad Don Cornellosowi :))
Pozdrawiam

Zgrabny tekst, wyraźnie zarysowana rzeczywistość. Wciąga.
Pozdrawiam
Kasia

Bawię się teraz w Szorty o Anglii. Jest już kilkanaście, ale wciąż mam wątpliwości, czy jest sens w to brnąć i produkować anegdoty. Szorty pierwotne miały przynajmniej przebłyski głębii. Sam nie wiem, ale dzięki za wsparcie.

Cześć Asherku - miło Cię widzieć :-). Warsztatowo oczywiście bez skazy. Twoje szorty o Anglii mają zupełnie inny klimat, ale to jest zrozumiałe - inny kraj, inna kultura... I jeszcze coś: odnoszę wrażenie, że pisząc to mocno się dystansujesz. Jesteś tam, żyjesz, pracujesz, ale przekabacić to Ty się nie dasz, o nie ;-). Już Ty masz swoje własne korzenie i nie daj Bóg, aby ktoś chciał je wyrwać. Ni ma takiej opcji. Prawidłowo. Powiem tak - autor jawi mi się jako osoba spójna wewnętrznie, z głębokim poczuciem własnej tożsamości. Tekst bardzo na tym zyskuje. Czytelny i mocny opis rzeczywistości, ale bez zbędnych udziwnień.
Trzymasz emocje na wodzy. Gratuluję i zazdroszczę. Pozdróweczka/B.

To się cieszę. Dzięki. Muszę uzbierać zbiorek zanim ten temat straci na atrakcyjności.

Parę książek z Londka już wyszło...

Pozdrawiam

Widząc "autor:asher" zawsze wiem, że będzie dobre. Lubię Twoje pisanie. Temat jak najbardziej na czasie, ale temat to nie wszystko. Twoje teksty czyta się lekko, nie męczą. I tym razem jest fajnie. Z błędów tylko dwa, malutkie:

podśmiewująca - podśpiewująca
do przodu i w tył - może lepiej w przód i w tył

Pozdrawiam i czekam na kolejne :)