"Śmierć Anioła"

Ostatnie pióra opadły tej zimy-
Teraz nie możesz już wzlecieć do nieba,
A zeszłej jesieni była nadzieja...
Odeszła jednak i dziś już jej nie ma.

Słoty wiosenne rdzą okryły światłość,
Co aureolą jaśniała nad głową,
A zimą było jeszcze tyle wiary,
Że choć ulewne deszcze przejdą obok...

Bezwzględne słońce letniego pożaru
W mosiądz przybrało alabaster skóry,
A wiatr zmatowił blask anielskich oczu...
Świat cię pozbawia twej boskiej natury,

Lecz ty z pokornie podniesioną głową
O nic nie prosisz, niczego nie żądasz,
Tylko świadomy rychłego upadku
Nieśmiertelności w miłości wyglądasz.

Witam Amelio! dziwie sie ze twoj wiersz jest bez komentarza, mysle ze tytul odstrasza !? wiersz ladnie napisany i wymowny, podobno wszyscy kiedys bedziemy sadzeni - tylko z milosci.
pozdr, M+A

Witam
Wolałabym, aby tak jak mówisz, wiersz pozostał bez komentarza tylko ze względu na odstraszający tytuł, w innym wypadku... cóż, chyba do tego akurat nie trzeba komentarza.
Pozdrawiam Serdecznie
A.

tytul idealnie pasuje do wiersza i absolutnie nie odstrasza raczej prowokuje do przeczytania go, a co do samego wiersza - jestem pod niesamowitym wrazeniem - boski

Pani Amelio!
Piekny wiersz. Z wielką przyjemnością przeczytałem.
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny

Dziękuję ślicznie za wszystkie komentarze :-), co do tytułu, to rzeczywiście anioły i śmierć są "nadużywane" o ile tak można się wyrazić.
Pozdrawiam serdecznie
A.

Ładny wiersz, czyta się płynnie.
Ach te upadki, ucieczka od dobra - zguba. Świat jest długi i szeroki i pełen pokus. Są różne ścieżki,po których chadzamy, łatwo jest zboczyć z tej dobrej. Później długie i pełne cierpliwości dochodzenie do nowej jeszcze nie wydeptanej ścieżki.Ale człowiek jest inny i bardziej świadomy.
Pozdrawiam