artystów starość

rzadko kiedy teraz w knajpie
spotykają się artyści
jeśli już któregoś najdzie
snuje o przeszłości myśli
w czterech ścianach szczelnych domostw
liczą grosze i wspomnienia
dziś szaleństwo jest zbyt słoną
łezką nie do wyrażenia

niby więcej teraz czasu
na tworzenie i rodzinę
lecz nie widać poematów
z których życia sedno bije
nie wypłynie na przestworza
twór co sam do próchna zdąża
kiedy nazbyt ciężka kwota
płyty – którą zwą – nagrobna

spotykają się czasami
ci co jeszcze chwilą żyją
zalewając frasunkami
kilka westchnień rwanych ciszą
tak bez wiary – nenufary
w myśli rosną tej ekipie
co się czasem jeszcze zbiera
- ktoś umiera i po stypie

Jak Pan to zrobił!Tak lekko się czyta, a tyle w tym przekazu...

Jeśli dla kogokolwiek wejście na listę moich ulubionych wierszy jest komplementem - cieszę się bardzo i właśnie Ciebie Witku komplementuje
kłaniam się

Witaj Adam ! nic dodac nic ujac naga prawde ukazales ):
"lecz nie widać poematów
z których życia sedno bije " - bo pewnie samo zycie jest poematem , jakiekolwiek by bylo !?
pozdr, zyczac by chmurne mysli sie rozplynely i slonce rozswietlilo twoj maly swiat, bo cos smutkiem i melancholia ostatnio
pachnie w twojej tworczosci..
pozdr, M+A

wszyscy artyści to prostytutki i spotykają się na ulicy


Niestety masz rację...
Podzieliłeś się dobrym kawałkiem wnikliwego spojrzenia...
dzięki


PM