po zmroku

ta ciemność
zgaszone światła latarni
które ukrywają wschód
i zachód nadziei
nie wierzysz w nic
nawet w to, że nadejdzie świt
po zmroku

oczy otulone powiekami
zatapiają duszę w otępieniu
marzeń i niespełnionych próśb
gdzieś w oddali słyszysz krzyk
niemy i głuchy
i cichy jak ty
kiedy śpisz
po zmroku

zaczynamy razem przemierzać świat
poszukując wiary
która ukryta w jasnych płatkach tulipanów
nie daje się odnaleźć
próbujesz sam
spojrzeć w me oczy
by zobaczyć Miłość
ale tylko po zmroku
[sub]Tekst był edytowany przez Agata Pawlus dnia 26-04-2004 21:12.[/sub]

Przeczytałem pani wiersz parę razy i za każdym razem " droga " do pani wiersza stawała się co raz jaśniejsza. Coś w nim jest interesującego, dlatego też daję +.

Pozdrawiam.

P.S Mam pyt. Czy inspirowała się pani trochę piosenkami Ani Dąbrowskiej?


[sub]Tekst był edytowany przez Thomas Deszcz dnia 26-04-2004 21:22.[/sub]

A nadzieja jest światłem

jeśli mogę coś zasugerować, zmieniłabym ten dwuwers:
"zatapiają duszę w otępieniu
marzeń i niespełnionych próśb"

na

"zatapiają duszę w otępieniu marzeń
i niespełnionych próśb"
zmiana może niewielka, ale wydaje mi się dość istotna, dzięki temu czytelnik szybciej dowiaduje się o jakie otepienie Tobie chodzi, a sam wiersz nabiera tempa, nie zatrzymuje się nagle urwaną niepewnością,
poza tym treść genialna :)