****

Sen zszedł na ziemię,gładząc dziecko po włosach
Zapalił świecę, cel istnieniu ćmy nadając
Otulił ciepłem myśli schłodzone deszczem
Kropli,co słonawego nabrały smaku
Sen zniszczył wątpliwość,by nie nękała umysłu
Strach w złotej klatce zamknął
Logikę na półkę zakurzoną odstawił
By pył zgasił blask umysłu pasożyta
Sen rozsiał gwiazdy,by nad marzeniami świeciły
By ku niebu wzniosły się modlitwy
By wniebowstąpienie wyobraźni w obłoków bezkresie
Pozostało imaginacji rozkosznym złudzeniem

Makbet zabija Sen....

magiczny
bardzo mi się podoba,
ale czemu mnie znów ostatnim wersem zaginasz?... widać masz to w zwyczaju...a ja tu zupełnie nie rozumiem skąd się Makbet wziął i jaki tu jego bytności cel...

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Pani Hermenegildo, jest lepiej, zdecydowanie lepiej. Coś się w tym wierszu dzieje, nie za wiele "pustych" słów... Troszkę proszę pomyśleć nad zwięzłościa formy (ja nieustatnie polecam wielokrotne czytanie i nożyczki...). Pozdrawiam.
PS. Uwagi do "kabelka..." się piszą...