Pajączek

Plótł pajęczynę mozolną i gęstą
By dmuchawce wyłapać i płatki jabłoni
Rankiem rosy dodać, co jak wodną rzęsą
I uśmiech wywołać, gdy ktoś do nich skłoni

Lecz nikt nie zauważał, nie zwracał uwagi
Pracuś zbyt malutki, nazbyt drobne ściegi
Niszczyli niechcący, butem nierozwagi
Rozdzierali dzieło, aż po same brzegi

Zawsze coś zostało – maleńka nadzieja
Czasem dłużej trwało, nici brakowało
Ale sens w tym widział, domek dalej sklejał
Wciąż o innych myślał – to mu sił dawało

I piękna go w końcu czekała nagroda
Pochylił się nad nim ciepłymi słowami
Zachwycony człowiek, co miłości dodał
Objął czule zmęczenie, tchnął dobrymi snami

Niedługo to trwało bo motyl piękniejszy
Radośnie beztroską odziewając skrzydła
I tylko pająk z dnia na dzień smutniejszy
Bo jego ostoi - pajęczyna zbrzydła


Czyżbyś nie zauważył jak cienka jest lina
Która tego pajączka przy życiu wciąż trzyma ...

zastanawiające Kornelio i bardzo dobry przekaz informacji

serdeczne pozdrówko W_A_R

Dziękuję Witku
Bardzo cieszą mnie Twe odwiedziny

Tekst ten bardzo lubię (mimo upływu czasu- ciągle bardzo mi bliski), dlatego byłam ciekawa jak zostanie odebrany

Dormo połaskotało: „nawet mi się podoba” w Twoich wirtualnych ustach
Jest pewnie przydługi i przegadany, ale wtedy tak pewnie miało być, wylał się cały ocean emocji, osamotnienia, smutku, gdy znikło „ciepło” powodu nie podając ...
Ale taki już jest – gęsty jak pajęczyna
Dziękuję za poświęconą uwagę

Pani Kornelio - zaciekawiła mnie treść tego wiersza i niebanalny przekaz, zmusił mnie do chwili głębszego zastanowienia - dziekuję.