* * *

rozsiedziałem się jak baron w swojej kozecie
braki tylko mną targają tak przyjemnie
że zatracam się w nich doszczętnie
i błogość niechcenia mnie ogarnia
jakbym falował zamiast wiatru
lenistwem to nazwać bym nie chciał
a jednak doznanja na tyle żem błogosławiony
jakbym świętym się stał w momencie
spadania jabłka wprost do mojego gardła
i tyle jestem ile wart moje chcenie
...
a jednak martwi mnie

Wygląda to dla mnie jak proza poetycka z mało lirycznym językiem.
Przeczytało się płynnie, całkiem przyjemnie, ale nie wywarło na mnie większego wrażenia, może nie do końca zrozumiałem przesłanie.

Pozdrawiam
Coolt

Początkowo myślałam, że to tylko gra słów. Teraz myślę, że Twój wiersz ma w sobie coś... :-)