na zewnątrz domu stoisz

pełny pozamykanych drzwi
że szarpniesz za klamkę
to cały leci na głowę

i rozlatuje na pokoje
z którymi ta sama trudność
gdy do ścian się dostajesz

cegła przy cegle – okna nie ma
przez które mógłbyś złapać powietrze
zagracony miał wdychasz zjadasz

przez palce przesączasz czasu mrowie
jak ciarki po plecach lub nogi zdrętwiałe
wciąż pełny dom a ty na zewnątrz

wezmę ze sobą:)
serdecznie pozdrawiam
anka

Anno - dziekuję

serdeczne pozdrówko W_A_R

Piękny...

Ja kocham abstrakcję... a ten wiersz skojarzył mi się z piękną abstrakcją... bynajmniej nie bez sensu. :)

Ale z drugiej strony nie ma nic z abstrakcją wspólnego.

Ja ten wiersz z czystym sumieniem wpuszczam do mojego domu(ulubione). :)

- Annabel
- puk, puk - to nie abstrakcja
- jakiś sens - jakaś prawda
- w tym co napisałem istnieje

serdeczne pozdrówko W_A_R
ps. Annabel - te puk, puk to nie w czoło i nie do Twych drzwi - sam się obstukuję czy jeszcze jestem

Hi Adam! nie bede zadawac ci klopotliwych pytan,powiem tylko ze bardzo czuje ten wiersz jestes mistrzem gry slow....ukradne ci go
pozdr, M+A

bardzo mi się spodobał... naprawdę bardzo, także kradne Pański wiersz:)
pozdrawiam

Panie WAR!
(wybacz Witku, ale jak tak zaczynam, to lepiej mi pisać - może zostać? - bez urazy...)
Zgrabny ten zapisek - dla mnie - snu. Z koszmarną akcją niedorzeczności, miemożliwości i braku tchu. Miewam czasem takie - choć na inny temat. Pomyślałbym czy na wstępie nie brzmiałoby lepiej "pełen". I może "mrowie czasu" bym próbował odrealnić, bo to prawie codzienny zbitek frazeologiczny, a ten sen - niecodzienny...
Pozdrawiam (jawnie - nie sennie).

ależ ja wiem że to nie abstrakcja, tak też napisałam w komentarzu
po prostu w trakcie czytania w moim umyśle powstał obraz, który namalowany przez artystę zrobiłby fururę
ja wiem że w tym wierszu jest sens, widzę go bardzo wyraźnie i ani chwilę nie pomyślałam że go nie ma, może to nieporozumienie jest skutkiem nadawania na innych falach ;)
mam nadzieję, że twoje badania (czy jeszcze jesteś) wypadły pomyślnie
nie jestem egoistką, ale chciałabym przeczytać jeszcze choć ze 100 twoich wierszy :)
słonecznie pozdrawiam

i cóż mogę dodać - pewnie kiedyś przeczytasz - tylko nie chcę robić Ci nadziei

serdeczne pozdrówko W_A_R

no Witku przy przedostatnich wersach niemal tchu mi brakło a potem się okazało, żeśmy na zewnątrz :) tzn peel. hmmmm ciekawie opisany "dom"...podoba mi się.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia