Pewność

Wiosna – najwyższa pora
się rozejrzeć. Gdzieś się zasiedzieć.

Ważne, że pamiętam
rozmieszczenie najgłębszych zasp
w okolicy. Tych, co nie giną zbyt szybko,
jeśli w ogóle giną.

Czyhają na mnie; nieruchome i
nieuchronnie. Mapę mam. Plan
i lodowate dłonie.
Nie wiedzieć czemu – popękane usta.

Wiosna. Rozglądam się:
Ciągle Ty, w białym, misiastym golfie i
z nieco opuchniętymi oczyma.
„To od łez?” – pytam...

(tutaj ta fajna cisza, co mi jej nigdy za mało)

...Przyjmijmy, że to efekt
źle dobranego płynu do szkieł. Albo mgły,
bo tej zawsze pełno. W nas.

Tak, bo widzisz i we mnie
coś się zbiera. Narasta. Nie nazywam –
jeszcze nie patrzę w tę stronę. Ale
wiem, że jest i ma się coraz lepiej.

Zbijam budę dla nowego psa,
z desek w połowie wyżartych
przez ogień. Jego też
ktoś kiedyś zabije.

Jak nas, kochanie. Biały płomień.