Tęsknota

Lato, lato, nadszalone lato!
Zwoje powojów wiją się na płotach,
a słońce jak szał grzeje nad płócienną chatą,
a morze jest ogromne jak srebrna tęsknota.
Wśród burz, wśród skwarów idziemy za ręce,
by znaleźć swą nadzieję, a może coś więcej?
A może jakoś w drodze, wśród odkryć, wśród cieni,
znajdziemy nasze wspólne miejsce na tej Ziemi?

A lato stąpa wśród sosen z leniwym uśmiechem,
a góry się z nas śmieją razem z głupim echem.
Ech, to lato! Przedrzeźnia swój własny śmiech, idiota!
A powój się owija, okręca na płotach...
Ten powój jakby pragnął pokochać te kołki:
owinął je, omotał tęsknotą po wierzchołki!
Tęsknotą - nie do kołków, ale do miłości.
O, nie zazdroszczę powojom takowej tęskności!

Szumi księżyc... Co? Księżyc?
Szumi? Niemożliwe!
To w sercu coś kołace na widok księżyca.
O, lunatyk zasuwa przez kamping. Normalka.
Ma pół litra, gitarę... tylko gdzie szlafmyca?
Wszak nie księżyc go ciągnie, tylko ta tęsknota
do lata, do lata, do szaleństw!
I ten powój się wije jak wariat na płotach,
i ten księżyc, co pogłębia morskie fale.

dziś mogę nawet powiedzieć, że tęskniłem

podoba mi sie ostatnia strofa gdzie ten rym zdecydowanie zanika.
za bardzo widoczny jest szczególnie w pierwszej, która nieciekawie się zaczyna...

ale jak sie spojży na to tak:

I. zaczyna się lato więc jest tralalala ech.
II. potem tonie się w ciernistym krzaku,
III. zapijając smutki przezywa sie efekty rozłąki

jakaś koncepcja jest... może przypadkowa...

takie trzy fazy wakacji rozłożone na 3 zwrotki...

przykre że najlepsza jest ostatnia :P

a
a
a

a
a
a

o

tęsknota (srebrna?)
;)

Witaj Oxyvio.

Ten fragment - rewelka:

Ja się też stęskniłem za tutejszym disco polo.

od jakiegoś czasu to nie moja estetyka więc nie będę negował bo też tak kiedyś pisałem
pozdrawiam

Witajcie! Witajcie! Witajcie! Jak miło znowu Was widzieć! Jak się cieszę, że przeczytaliście i skomentowaliście mój wierszyk! I to na ogół w taki sposób, że ubawiliście mnie setnie i poprawiliście humor o 120%!

Grabarzu, dzięki, fajnie trochę pobyć sobie lirycznym, nie? A do czego dziś tęsknisz? (Jeśli wolno spytać, oczywiście). ;-)))

Stehr, ciekawa interpretacja. Co prawda miałam na myśli nie tyle wakacyjną rozłąkę, ile samotność i kolejną nadzieję wyjeżdżających na wakacje ludzi, że spotkają nareszcie tego kogoś, gdzieś, na szlaku, na którym - zdawać by się mogło - wszystko jest możliwe i gdzie mogą ziszczać się wszelkie marzenia i baśnie... Dopóki wakacje się nie skończą i znowu nie okaże się, że to koniec złudzeń. (Ale wiersz nie przedstawia tematu tak strasznie serio, oczywiście). Interpretacje oczywiście mogą być różne, a to, co napisałam, też nie wyczerpuje tematu tęsknoty, która się wije i przewija w wierszu.
Cieszę się, że podoba Ci się ostatnia zwrotka. Dlaczego to przykre?
Nie lubisz wyraźnych rymów? Rzecz gustu. Ja je lubię. :-)

Panie Bogdanie, dzięki za odwiedziny i przeczytanie. Ale komentarza nie rozumiem, przykro mi - za trudny, zbyt zaszyfrowany, przemetaforyzowany i/lub nie moja poetyka... ;-)

Fanaberko, tak, chyba nietutejszy! ;-DDD
Ale i niedzisiejszy. A może zawsze i wszędzie trudno było o taki gatunek powoju?

M. Krzywaczku, jesteś wierny i niezawodny, zawsze mnie odwiedzasz! Bardzo się cieszę, że czytasz moje wiersze (naprawdę - żebyś nie pomyślał, że to ironia)!
Stęskniłeś się za disco polo? No to wstaw coś szybciutko! O jakimś apaszu czy o podatnikach, co patrzą na ludzików... No zresztą sam masz świetne pomysły w tym gatunku, co ja Ci tam będę podpowiadać. ;-)))

Tali Macieju, rozumiem Twoje zrozumienie. Ja znów kiedyś dawno pisywałam białe wiersze. Mam ich kilka w starych zeszytach. Potem tamte treści stopniowo uczyłam się przenosić w formy rymowane, początkowo w sylabotoniki, potem w coraz mniej regularne formy, coraz bardziej "kombinowane". A Ty pewnie idziesz tą samą drogą w odwrotnym kierunku? Można i tak, i tak - różnie się ludzie rozwijają artystycznie. ;-)
Niedobrze tylko, jeśli ktoś zboczy w stronę bufonady, bo to nieuchronnie rozwala mu talent, zdolność trzeźwych osądów, poczucie piękna czy prawdy innej niż własna i w ogóle całą osobowść. Ale Tobie to nie grozi - czytałam Twój paszkwil na takich, więc na pewno wyłapałbyś tę chorobę u siebie w zarodku. ;-)))

Sokratexie, dziękuję za piękny - jak zwykle - wiersz. Jest niby żartobliwy, a przy tym okropnie smutny. Jak to często u Ciebie. Jest jakby zakończeniem mojego, dopełnieniem go, a także pogłębieniem.
Czy tylko pierwsza zwrotka mojego wierszyka jest niewinna? A inne są winne? Ale winne czego? No tak, można uznać, że owo pół litra w ręku "kampingowca" to wino, więc jest tu winny nastrój. ;-)))

Pozdrawiam Wszystkich bardzo serdecznie, słonecznie, wakacyjnie i odjazdowo!

Znów jestem zaczepiana?
Mam nie najgorsze oczy, jak na swój wiek, dziękuję, nie narzekam. Co prawda czytuję w okularach i czasem mi się dwoją literki albo tańczą. Taka śmieszna wada wzroku. A co to ma wspólnego z Pana zagadką, której nie udło mi się rozwiązać?
Po co mi Pan wyboldował jednosylabowe wyrazy na początkach wersów?
Co znaczy: "srebrna - czy siwizna"? Jaka parafraza? "Siwizna tęsknota"? Wcześniej nie napisał Pan żadnej parafrazy, tylko zacytował Pan fragmencik mojego wierszyka, odwracając kolejność wyrazów: "tęsknota (srebrna?)". Odróżniam te rzeczy, oczywiście.
Co ma oznaczać ta parafraza: "siwizna tęsknota"? Sugeruje Pan, że peelka jest siwa? Czy tęsknota do lata i do miłości - to temat tak stary, że siwy? A może - że autorka jest siwa?
Jaka jest peelka, tego nie wiem - może być zarówno siwa, jak łysa, jak bujnie owłosiona we wszystkich maściach i kolorach. Nie ma to znaczenia dla wiersza.
Proszę mi pokazać choć jeden swój własny wiersz, w którym jest mowa o czymś nowym, nieodkrytym i nie poruszonym nigdy przez nikogo innego. Jeśli mi Pan coś takiego pokże, uznam Pana za Wielkiego Poetę. Ale nawet gdyby tak było, założę się, że większość Pana wierszy jest o tym, co już zostało napisane - i to wielokrotnie - w poezji. Bo nawet Najwięksi piszą ciągle o tym samym. Proszę trochę poczytać.
Jeśli zaś interesuje Pana, czy jestem siwa, to odpowiadam: nie, nie jestem. Szatynka, dość długie włosy, grzywka. Niebieskie oczy. Wzrost przeciętny: 162 cm. Dość pulchna, okrągła, ale nie gruba (no, z kobiecymi kształtami). Co jeszcze Pana interesuje?
I niech Pan nie będzie tak strasznie zazdrosny, że Jacek Sojan mnie odwiedził. Niech już przynajmniej jemu więcej Pan nie dokucza. Do niczego między nami nie doszło...

Letni wierszyk z przymrużeniem oka. Przy szlafmycy parsknęłam śmiechem :)
Ech lato, wakacje... rozmarzyłam się :)

Takie uwagi
"wśród maków idziemy pod ręce"
Pod ręce można wziąć kogoś aby go podsadzić np., idziemy pod rękę, albo trzymamy się za ręce.
Ma rację P. Bogdan. Zaczynanie zdań od A już nie jest najszczęśliwszym rozwiązaniem, w wierszu w dodatku 6 razy. Do tego jeszcze O i I na początku wersów też się powtarza. To by należało poprawić.
Srebrną tęsknotę wyjaśnić można księżycem.
Ale ..."Wśród burz, wśród maków ..." - może burzanów ? Te burze, chociaż nie niemożliwe, jednak wyskakują jak Filip z konopi.
Powój trzy razy Ok, chociaż też trochę za dużo. Lepiej byłoby raz a konkretniej.
No i w całości poprawiła bym rytm.
Ale wierszyk zabawny i z pomysłem, więc można mu wybaczyć to i owo.

jak dla mnie nie dla mnie :> chociaż momenty jak zawsze są...
Pozdrówka Jimmy

uhuhu, umarłem...hehe
Sojan vs. Zdanowicz











uhuuuhhhhhhhhhhhhhhuuhuhuuuuuuuuuuuuuuuuu

umarłam

umarłem

umarłem :D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D:D

zaraz przyśle tu Kowalskiego, musi poczytać :D

Witaj!Oxyvio w tej powój wijący
co płoty oplata - marzy o miłości.
Jakby objęciom chciał przytulić
i ustom całować Twoje serce tulić.
Wciąż pnie się w górę - gdzie hamulec?
w tym gąszczu już ostęp oczy gubi.
Uważaj,aby drogi nie zgubić
zaraz ciemność nastanie w księżyc.
Już pierwsza gwiazda nocy wychodzi
ptaki już zamilkły mrok nadchodzi.
Wszelkie głosy odeszły w ciszy.
A powój oplata wszystkie zmysły.
Czas!... już czas na Ciebie najwyższy
obudź się z marzeń z tęsknoty miłości.

Pozdrawiam-L.J.S

Sokratexie, dzięki za kolejny piękny, głęboki wiersz. Jasne, że kosmos jest (względnie) obliczalny, nawet bardzo przewidywalny - w porównaniu z ludźmi. Szkoda, że tak mało ludzi o tym pamięta i stara się zrozumieć innych, choćby tylko tych najbliższych, tych najbardziej znanych... a tak samo nieprzewidywalnych i zmieniających się, jak obcy.
Rozumiem, że wiersze, które wklejasz pod moimi wierszykami, to prezenty dla mnie? Naprawdę mnie to wzrusza, bez względu na to, kiedy który z nich pisałeś i kto był Twoją Muzą... ;-) Dzięki stokrotne raz jeszcze.

Grabarzu Wesolutki, przesłałam Ci odpowiedź na pw, nie będę odpowiadać publicznie ze względu na p. Zdanowicza, który mnie prosił, żebym tu "nie zaśmiecała miejsca", a ja nie należę do ludzi bardzo złośliwych.
A Ty lepiej przestań pchać paluchy między drzwi jak przedszkolak i na siłę włazić w sprawy dorosłych, bo wreszcie ktoś Ci da klapsa. ;-)