przerażenie

przyzwyczajeni do odległości
do głuchego echa
do zamazanych relacji
do historii z przeszłości
do sztucznego przejęcia
krótkotrwałego
beznamiętnego w swej istocie
nie potrafimy uwierzyć,
że coś się zbliża

wypieszczeni przez życie
przez mamę i tatę
przez pogoń za paniądzem
przed chudnięcie i tycie
przez stres najzwyklejszy
codzienny, znajomy,
niepozorny w swej prostocie
nie umiemy jeszcze
poczuć pełni strachu

a gdy nie będą to już Stany
gdy Hiszpania z uglą odetchnie
gdy coś zbliży się ciut bardziej
nim poczyni pierwsze rany
złuda bazpieczeństwa pryśnie
przerażenie się przyczai
skoczy
chwyci
gardło ściśnie
zgniecie nas
powali

Pani Agnieszko!
Nie wiem czy ten wiersz jest tandetny (o czym wspominała Pani na forum, dyskutując o mierności zamieszczanej poezji) – nie jestem polonistą. Patrzę na wiersz, czytam...i albo mi się podoba, albo nie. Ten wiersz przeczytałem z zainteresowaniem. Reszta w gestii Pana Oyey’a czy Pani Doriny Gallak. Takie Osoby potrafią profesjonalnie do tego się odnieść. Ja przedstawiłem swoje odczucie.
Pozdrawiam
Marek Wieczorny