drzewo

wyrosło nowe drzewo na mojej drodze
trochę inne niż pozostałe
nie wiem jakie ma owoce
zapach nęci, kształt migoce
odbijając promień słońca

nie chcę rwać z jego gałęzi
wiesz przecież, że nie lubię owoców
zawsze się nimi truję
pierwszy kęs słodki, nastęnym pluję
i tak już zostanie chyba do końca

tylko podejść, popatrzeć, dotknąć
odurzyć się zapachem
może wdrapać na to drzewo
nie chcę mu zrobić nic złego
tylko trochę się go nauczyć

a ono ma wielkie kolce
chciałam je ominąć
teraz myślę, by się po nich wdrapać
jeden po drugim w dłonie łapać
i ranić się powoli
to chyba nie dla mnie, za bardzo boli
a wiesz, że ja bólu nie znoszę

i mimo wszystko wciąż stoję przy drzewie
podnoszę głowę, oglądam
nie wiem o kogo boję się bardziej
o nie czy o siebie

czasem odchodzę kawałek
przyjrzeć się z daleka
i widzę jak kołysze liśćmi
może to tylko wiatr wśród nich czmycha
a może, gdy odchodzę, drzewo z ulgą wzdycha

Pomysł z drzewem mi się podoba. Dużo ciekawego obrazowania.

Pozdrawiam.
A.

Pani Agnieszko!
Czasmi warto zerwać owoc z drzewa. Nawet z ciekawości. Przecież zaniedbanie (może zaniechanie) jest grzechem!
Serdecznie pozdrawiam i Wesołych Świąt życzę
Marek Wieczorny

bardzo się cieszę, że przeczytałam ten wiersz
pięknie ujęte relacje między bohaterką a innymi (drzewami)

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Zapawiadało się tak sobie... ale dalej, coraz dalej i lepiej:) wspaniały wiersz. dobrze, że go przeczytałem. dzięki.

seweryn

A moze tez czeka bys owoc zerwala ?....radze probowac i miec nadzieje ze tym razem sie uda,bo inaczej zycie scieknie przez palce....
zycze odwagi i pozdr, M+A

Pani Agnieszko, nie przychodzą mi do głowy mądre zdania, powiem wiec tak: bardzo dobra robota
pozdrawiam serdecznie

Witam.
mowiac krotko wiersz mi sie podoba.
ale nie moge sie oprzec wrazeniu, ze troszke przegadany
Wierze, ze podany w krotszej formie smakowalby lepiej
POzdrawiam