zamilknę ...

skroń położę
na zaświerszczonym
podłożu

posłucham grud ziemi
i zamilknę
by wtłoczyć
nowego ...


nowego człowieka
w martwą powłokę
skóry

wiersz, wg mnie, jest czymś na kształt hymnu o odrodzeniu
Wiesz, ja ostatnio siedziałem na "zaświerszczonej ziemi" i pisałem swój pierwszy od czterech lat wesoły wiersz... nie wyszło... wyszła "Wierność"
szkoda że nie potrafię się "wtłoczyć"

jest w tym wierszu zbawczy optymizm, ale i trudny i jakiś ciemny jednocześnie... może ten wiersz to Twój "pierwiosnek"? oby były inne kwiaty... bo ten wiersz to dla mnie kwiatek: czysty, prosty, piękny...
Prostota tych paru słów mówi więcej niż niejeden obraz...
Pozdrawiam Szymon Paweł

Jest tu i śmierć, i narodziny. Przepoczwarzenie jednym słowem - dojrzewanie. Oszczędnie, ale w sposób poruszający emocje. Myśęe sobie jednak czy nie ma tu pęknięcia? Wszak zamilknę, to bardziej odejście, a w obcej skórze można żyć. I początek też taki: skroń położyć - umierać. To jest moje odczytanie - może błędne. Czy sąsiedztwo "położę" - "podłożu" jest zamierzone? Podoba mi się ta poetycka wiosenna refleksja nad przemianami świata. Pozdrawiam.

Szymonku :) dziękuję – pierwiosnek już taki zeszłoroczny, ale może w tym roku się uda:)
Pozdrawiam również

Romanie – masz rację to jest pęknięcie i umieranie, tylko świadomość tego, że należy żyć dalej zmusza do podniesienia
A co do pytania o zamierzenie – taki był zamysł, jakoś nic innego mi nie pasowało:)
Pozdrawiam pluszowo
C.

Droga Kornwalio, moi przedmówcy pisali o kwiatach, o odrodzeniu. Więc ja nie będe się powtarzał. Podoba mi sie zwrot "zaświerszczonym podłożu", sam lubię się udawać na takie spacery i siadać... Teraz nadaża się ku temu jak najlepsza pora.

Życzę każdemu takich spacerów... płodnych i odrodzeń nowych... :)

Kornelio - nie mam pojęcia o narodzinach, o nowych ludziach- ale wiersz Twój daje dużo do przeżycia do zrozumienia choć krótki lecz pełny rozmyśleń

pozdrówko W_A_R