****

Tam było mi lepiej
tu nie mam nic
Martwe okręty płynące po przestworzach pustki
Gdyby tylko ktoś zechciał je zauważyć

Irytująca ograniczoność ludzka
nie pozwalajaca spojrzeć dalej
niż horyzont faktów
suszonych między kartkami gazet

Ograniczoność
Przeglądanie zdjęć
Łapanie snów w pajęczą sieć
Rozbijanie pustych do cna butelek
Beznadziejnie pustych
jak dłonie wołajacych o pomoc
marzeń

Było mi lepiej
tam gdzie słońce zachodzi wolniej
Gdzie morska bryza łagodnie kołysze do snu

Pierwsze moje wrażenie, mogę się mylić. Ta pustka staje się jakby zbyt OBECNA.
Pozdrawiam

"Martwe okręty płynące po przestworzach pustki
Gdyby tylko ktoś zechciał je zauważyć"

Mała niekonsekwencja, nikt nie może zauważyć, bo w przestworzach pustki nikogo ani niczego nie ma. Ogólnie pierwsz zwrotka do bani, przedobrzona, jakby chciała Pani ją na siłę upięknić.
Druga za to przypadła mi do gustu, zwłaszcza "horyzont faktów
suszonych między kartkami gazet". W trzeciej tragicznie, powtórzenie "ograniczoność" i "pustych" aż "wołają o pomoc".

I ja też tak czasem czuję...niemotę wielką i pustkę.
Przemawia do mnie ten wiersz!

A jeśli chodzi o formę,to niech się wypowiedzą znawcy.
(Trochę rażą mnie powtórzenia, ale pewnie taki był tu zamiar)

Życzę szerokich horyzontów
I.

... po powrocie z Holandii ... po miesięcznym mieszkaniu na plaży nad brzegiem morza, pod gołym niebem ... po takich wakacjach BRAK tej wolności i PUSTKA są naprawdę bardzo OBECNE ...