Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

To lubię


Yourek Ajsiński

Rekomendowane odpowiedzi

Lubię po lesie połazić,
gdzie stare sosny się chwieją,
a brzozy majowe zdobne
młodą, radosną nadzieją.

Lubię przywitać się z rzeką,
chociaż uściski jej mokre,
i dobrą książkę poczytać,
kiedy szaruga za oknem.

Lubię słowika posłuchać,
twarz wtulić w bzu kwiat wilgotny,
między zbóż łany wyruszyć
na długi spacer samotny.

Całe to moje „lubienie”
wzniosłe, jak... landszaft babciny,
lecz to bynajmniej nie koniec -
jeszcze coś z innej dziedziny,

bo przecież najbardziej lubię,
gdy śpią już dzieci za ścianą
i wkładasz cienką koszulkę,
wtedy... /OCENZUROWANO/... .

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach


hahahahahaa..No to niezle mnie pan zaskoczyl zakonczenie..

Przyznam ze tez to chyba lubie najbardziej

Od strony techicznej w wierszu sa troche usterki.Rym w porzadku,bardzo ladnie sie kompnuje z trescia, ale rymem sie pan tym razem nie pochwalil( w prawie kazdej zwrotce jest cos nie tak z nim)

Ponadto cos mi niepasuje w pierwszej strofie:
"a brzozy majowe zdobne
młodą, radosną nadzieją. "- tu mi brakuje czasownika..Bo w sumie nie wiadomo o co chodzi...

Jednak Twoj wiersz mnie tak urzekl ze bledy przestaly sie liczyc i to jest wlasnie dla mnie prawdziwie doby wiersz..

Tak sobie pomyslalam ze jakbym ja miala pisac o tym co lubie to wogole by sie nienadawalo do publikowania ze wzgledu na cenzure:).. albo byloby tego tak duzo ze nikomu nie chcialoby sie tego czytac( mam duzo zainteresowan.. tak dla scslosci:))
Pozdrawiam
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Dla mnie wiersz mógłby sie rozpoczynać od 6-tej zwrotki. Tylko - jeśli kompozycja byłaby zgodna np. z regułami stosowanymi w niemym kinie: wicher, chmury - gwałtowne uczucia... itp. - to w zasadzie rezygnuję! Ładny "landszafcik" Pan wysmażył, jeżeli z dystansem - to podziwiam, jeżeli... :) Pozdrowienia.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Rozumiem Cię, Mario, ale czasem kiedy już posłucham słowika, bzu powącham, połażę po lesie, nabieram ochoty na... piątą zwrotkę:-).

Dzięki - pozdrawiam pięknie:-).
*******************************************************
*wiosna wiosną ale...* nie tylko łono przyrody pociąga i fascynuje człowieka, prawda Tadeuszu? :-)))

Dziękuję - pozdrawiam:-).
***************************************

*Rym w porzadku /.../ ale rymem sie pan tym razem nie pochwalil*
Literóweczka, Dormo - domyślam się,że masz uwagi odnośnie rytmu, bo rymów użyłem chyba w miarę dokładnych. No cóż - z tym rytmem u mnie nie zawsze jest OK - "zasynkopuje" mi się czasem:-).

Hmm... pierwsza zwrotka - rzeczywiście, może brakować czasownika przy brzozach, ale sądziłem, że wystarczy domyślny. One tam po prostu są, trwają. Jeśli jednak będziesz się upierać:-), to można zamienić "zdobne" na np. "cieszą".

Nie ma co spekulować, czy czytelnikom podobałoby się lub nie Twoje "lubienie". Najlepiej w strofy ubrać, podać do wglądu i... poczekać na opinie:-))).

Bardzo dziękuję - pozdrawiam:-).
**************************************************

A ja ściskam serdecznie te obie łapki:-)

Dzięki Kornelio - pozdrawiam:-).
*********************************************
*Dla mnie wiersz mógłby sie rozpoczynać od 6-tej zwrotki*
No to będę musiał teraz uważać, czy Kolega Roman gdzieś mi się w kącie alkowy nie czai:-))).

Dziękuję - pozdrawiam:-).
******************************************************

Dziękuję Natalio:-). Owszem, kończy się bardzo miło i oczywiście nie ma mowy o kończeniu w wydaniu "millerowskim".

Pozdrawiam serdecznie:-).
********************************************************

Nie, Ewo - publikacji drugiej części nie będzie:-). Byłaby w pewnym sensie trochę... monotonna:-))).

Piękne dzięki - pozdrawiam:-).


Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Yourku - moje ukłony - wiersz jak zwykle w formie i w stylu niesamowity - ale wracając do poprzedniego - znów ten też w którymś momencie przerwałeś ale no cóż choć z tym "Ocenzurowano" to taki humorek (ładnie zakończyłeś) ale zabrakło jeszcze czegoś - nie wiem sam

pozdrówko W_A_R

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach


Dziękuję, Witoldzie:-)

Mówiłem to już, ale powtórzę: świetną sprawą jest móc spojrzeć na swój wiersz oczami innego człowieka. Recenzenci potrafią dostrzec rzeczy, które umykają uwadze autora. Jestem bardzo wdzięczny wszystkim za uwagi.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

cóż - może jak sugeruje Roman, chodzi o kolejne zwrotki:-))).

Pozdrawiam:-).
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Ojej Panie Yourku to lubimy to samo . i lubimy obaj tę samą formę ....
I dzięki pana nowej fotografii wiem jak wygląda mój ulubiony autor....
Pozwoli Pan że dziś jeszcze sobie troszkę poczytam ...Pana !!!
Zdaje mi się że nie tylko ja jestem zachwycony pańską twórczością ....
Pańskie wiersze podobają się wielu osobom .... jest pan w swojej klasie nie do pobicia ...!
Pozdrawiam serdecznie L.G.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • stoję  wpatrzony w lustro  a świat  świat przechodzi obok  chciałbym  mu coś powiedzieć    może...  nawet wykrzyczeć    brak odwagi   4.2024 andrew  
    • (Na motywach powieści „Piknik na skraju drogi”, Arkadija i Borysa Strugackich)   ***   Dlaczego wylądowali? Nie wiadomo. Zostawili w powietrzu dziwnie mżące kręgi, które obejmują szumiące w nostalgii drzewa.   Które kołyszą się i chwieją w blasku księżyca albo samych gwiazd… Albo słońca... Albo jeszcze jednego słońca…   Powiedz mi, kiedy przeskakujesz płot, co wtedy czujesz? Nic? A co z promieniowaniem, które zabija duszę?   Wracasz żywy. Albo tylko na pozór żywy. Bardziej na powrót wskrzeszony. Pijany. Duszący się językiem w gardle.   Sponiewierany przez grawitacyjne siły. Przez anomalie skręcające karki.   Słońce oślepia moje zapiaszczone oczy. Padającymi pod kątem strumieniami, protuberancjami…   Ktoś tutaj był (byli?) Bez wątpienia.   Byli bez jakiegokolwiek celu. Obserwował (ali) z powodu śmiertelnej nudy.   Więc oto razi mnie po oczach blask tajemnicy. Jakby nuklearnego gromu westchnienie.   Ktoś tu zostawił po sobie ślad. I zostawił to wszystko.   Tylko po co?   Piknikowy śmietnik? Być może.   Więcej nic. Albowiem nic.   Te wszystkie skazy…   Raniące ciała artefakty o upiornej obcości.   Nastawiając aparaturę akceleratora cząstek, próbujemy dopaść umykający wszelkim percepcjom ukryty świat kwantowej menażerii   Przedmioty w strumieniach laserowego słońca. W zimnych okularach mikroskopów…   Nie dające się zidentyfikować, obłaskawić matematyczno-fizycznym wzorom.   Bez rezultatu.   *   Zaciskam powieki.   Otwieram.   *   Przede mną pajęczyna.   Srebrna.   Na całą elewację opuszczonego domu. Skąd tutaj ta struktura mega-pająka?   Pajęczyna, jak pajęczyna…   Jadowita w swym jedwabnym dotyku. Srebrzy się i lśni. Mieni się kolorami tęczy.   Ktoś tutaj był. Ktoś tutaj był albo byli. Ich głosy…   Te głosy. Te zamilkłe. Wryte w kamień w formie symbolu.   Nie wiadomo po co. Kompletnie nie do pojęcia.   Milczenie i cisza. Piskliwa w uszach cisza, co się przeciska przez gałęzie, żółty deszcz liści.   W szumie przeszłości. W dalekich lasach. W jakimś oczekiwaniu na łące…   Elipsy. Okręgi.   Owale…   Kształty w przestrzeni…   Fantomy przemykające między krzakami rozognionej gorączką róży. W strumieniu zmutowanych cząstek. Rozpędzonych kwarków…   Rozpędzonych przez co?   Przez nic.   Po zapadnięciu mroku liżą moje stopy żarzące się lekko płomyki. Idą od ziemi. Od spodu. Ich obecność to pewna śmierć.   Sprawiają, że widzę swoje odbite w lustrze znienawidzone JA.   W głębokich odmętach  schizoidalnego snu. Zresztą wszystko tu jest śmiertelne i tkliwe. Pozbawione fizycznego sensu.   (Kto chce skosztować czarciego puddingu?   Bar za rogiem stawia)   Dużo tu tego. W powietrzu. Iw ziemi.   W nagrzanych od słońca koniczynach, liściach babiego lata.   Krążyłem tu wokół jak wielo-ptak. W kilku miejscach jednocześnie.   I byłem wszędzie. I byłem nie wiadomo, gdzie. Tak daleko na ile pozwala wskrzeszany chorobą umysł   Tak bardzo daleko…   Wystarczy dotknąć złotej sfery, aby się wyzbyć wstrętnego posmaku cierpienia…   Gdyby nie ta przeklęta wyżymaczka, która zachodzi śmiertelnym cieniem drogę…    (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-20)      
    • Powiem tak, Dziewczyno - lecz się, niekoniecznie przez pisanie. Kiedyś się udzielał Kiełbasa, czy coś takiego. To było równie prostackie i wulgarne. 
    • - A na groma ta fatamorgana... - A na groma ta fatamorgana?    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        W tym cała rzecz, że logiką płata czasami figle artystom OBRAZ, wywrócił  farby kwantem fizyki, chemii — człowieka zakrył kolorem   Ponoć w Mordnilapach właśnie zachowany czar w języku daje myślom możliwości postrzegania tego wątku w sztuce malowanej — O bok! Mózgu   Dzięki bardzo, że zechciałeś się przyjrzeć całości, jaka daje więcej pytań niż odpowiedzi, na których głównym filarem — tak mi się wydaję —  jest środkiem.   Pozdrowienia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...