Sen o Archaniele

Do nieba wzlecę tęsknotą niesiony
za czymś nieznanym, niepojętym zgoła...
przez mroczną nicość, galaktyk eony –
moc, ani niemoc wstrzymać mnie nie zdoła.

Gdzie czas i światło przegrywa z przestrzenią,
w opasłe brzuchy pozaglądam gwiazdom...
na światów krańcu... tuż pod bożą sienią.
Później - znużony tą szaleńczą jazdą -

chłodnym obłokiem jak Cherub spowity,
łaskawie okiem na łez padół rzucę:
nocom ponurym porozzłacam świty,
kości niezgody w perzynę obrócę.

Bruk serc kamiennych – od wieków kładzioną
drogę krzyżową wszystkich sprawiedliwych –
zmienię w kobierzec jedną kroplą słoną –
niech kroczą po nim do krain szczęśliwych.

I mysia dziura nie będzie azylem
wam, którzy świata nie widzicie czaru...
miecz mój już blisko... za niedługą chwilę
spadnie na głowy antychrystów paru.

*

Lecz nam zaledwie moc ludzka pisana,
która niemrawa i nie może wiele...
Cóż więc poczniemy? Mamy czas do rana –
wyśnijmy sobie sen o Archaniele.

Jak zazwyczaj- podoba mi sie..Ale tak- ze nie wiem co wiecej powiedziec..Twoj styl pisania jest mi nadwyraz bliski, ale ten wiersz wydaje mi sie troszke zbyt patetyczny.

Witaj Dormo:-).

Ano fakt - "napatosiło" się troszkę, ale tak bywa kiedy Archanioł wkracza do akcji:-). Lżejszy kaliber też będzie - obiecuję:-).

Dziękuję pięknie - pozdrawiam:-).

Yourku - wielkie ukłony dla Twojej twórczości, której tak się przyglądam i chyba ośmielę się to napisać - wybacz jak zabrzmi to troszkę dziwacznie - ale kiedyś pisał tak jak Ty mój Tata - właśnie ten styl - ta forma - tylko, że w tym wierszu Ty przerwałeś ten sen - mój Tata lubił ciągnąc takie tematy (nie nazwę dosłownie - ale gdzieś obok kroczył) - to tyle - a co ode mnie - myślę - że prócz składni niesamowitej i płynącej w obłokach - ponad wysoko - jest w tym wierszu wiele ciepła (oprócz tego strachu przed mieczem) - jednak podjąłeś temat "dość nie interesujący mnie" - "miecz archanioła" - to ludzka symbolika (zagłębiona w chrześcijaństwo) - taka drobna sugestia - dla (że się wyrażę) bardzo dobrego w swym kunszcie poety (czyli do Ciebie) - mógłbyś popracować nad własnym światem marzeń - na pewno taki w Tobie jest - a tu sen strachu chrześcijańskim "paszkwilem" (wybacz za wyrażenie) straszony - postrasz sobą - to tylko propozycja

pozdrówko W_A_R
ps. przepraszam jeśli uraziłem

Yourku, już wczoraj „wpadłam” na ten wiersz i zapadł mi jakoś w pamięć
Może dlatego, że często tak (takim stylem) sobie popisuję :)
I treść mnie tu zatrzymała...
Może my ludzie sami za dużo naustawiamy sobie barier i przestajemy być wolni od wszech wdzierającej się opinii innych. A być może wystarczy na chwilę zapomnieć, o tym, co nas ogranicza i wznieść się ponad utarte granice i oczy dostroić do świata pięknych przeżyć :)
Pozdrawiam
C.

Jestem doprawdy szczerze poruszony porównaniem mojego wiersza, do twórczości Twojego Taty, Witoldzie. Jesteś kontynuatorem tradycji rodzinnej - brawo:-).

Dałeś mi do myślenia - zastanawiam się, jak mógłbym straszyć sobą:-). Jest pewien problem, bo zawsze wtedy, kiedy chcę być groźny (np. gdy dzieciaki coś nabroją), okazuje się, że jestem jedynie... śmieszny. Może więc żeby kogoś przestraszyć powinienem spróbować być... śmiesznym:-))).

Symbolika chrześcijańska - tak, rzeczywiście. Tak jakoś zachciało mi się napisać o Archaniele:-). To właśnie przeszkodziło mi użyć słowa "troglodytów" zamiast "antychrystów", a miałem na to wielką ochotę. Cóż, Archanioł jest bardziej cięty na tych drugich:-))).

Serdeczne dzięki - pozdrawiam:-).
***********************************************************

Witaj Kornelio:-).

*A być może wystarczy na chwilę zapomnieć, o tym, co nas ogranicza i wznieść się ponad utarte granice i oczy dostroić do świata pięknych przeżyć :)*
Tak, oczywiście - tak trzeba, bez tego ani rusz - przynajmniej dla mnie. Potrafię szukać małych szczęść i zachwytów niemal na czworaka i zbierać ziarnko do ziarnka, ale czasem - psia kostka - ma się już dość tego pełzania. Chciałby się człowiek dorwać do czegoś wielkiego jak góra, zachłysnąć się... odlecieć... w proch zetrzeć parszywości tego świata. Ale to tylko czasami...:-). I wtedy można sobie np. taki ot wierszyk napisać :-))).

Piękne dzięki - pozdrawiam:-).

Dawno juz nie zdazylo mi sie o niczym snic, a o arhaniele to juz wogole..Spie w pospiechu i niespokojnie.. nie ma na to czasu.Najczesciej mam problemy z zasnieciem...

Pomyslalam sobie ze to musi byc cos wyjatkowego miewac takie sny..Szczegolnie jesli miewa je poeta..Mi to sie najwyzej snilo, ze jadlam pizze z dzemem..To byl dopiero koszmar..Nic dziwnego ze nie mam natchnienia:)

To bardzo piękny wiersz. Chyba za piękny, jak na nasze czasy. Właśnie: nasze czasy, nasze problemy, nasze słowa. One są w tym wierszu uniwersalne, albo też "klasyczne" (chodzi o motywy, symbole). Przyłączę się do Pana WAR - chciałbym, żeby przemówił Pan do mnie bardziej zwyczajnie, tak byśmy mogli się zejść w pół drogi: Pan (Archanielski Poeta) i ja (zwyczajny połykacz wierszy). To nie zarzut - tylko propozycja. Podobają mi się bardzo różne fragmenty (poza monumentalną oczywiście całościa wyrazu), np. "w opasłe brzuchy pozaglądam gwiazdom... ", "I mysia dziura nie będzie azylem " - myślę, że są Pana (od początku do końca) własne. Tedy im zaufam bez namysłu. Pozdrawiam.
[sub]Tekst był edytowany przez Roman Bezet dnia 02-04-2004 16:50.[/sub]

Niestety Dormo, mnie też się to nie śniło, chociaż bardzo chciałbym mieć taki sen:-). To tylko marzenie - no, może jakiś sen utrwalił się w podświadomości z wyśnionych kiedyś. Teraz, podobnie jak Ty, snów nie miewam, nie mam na nie czasu - za krótko śpię:-).

Pozdrawiam:-).
************************************************************

Witaj Romanie:-)

Przepraszam że "tykam" i proszę do mnie również mówić po imieniu.

Zastanawiam się, czy może być wiersz za piękny na jakieś czasy. Może i tak, ale jeśli czasy są nieciekawe, to niechże chociaż wiersze będą piękne. Za taki uznałeś mój utwór - bardzo się cieszę.

*byśmy mogli się zejść w pół drogi: Pan (Archanielski Poeta) i ja (zwyczajny połykacz wierszy * Jedna jaskółka wiosny nie czyni... Nawet nie poeta ze mnie, a co dopiero archanielski. Co do zwyczajności, to raczej moja domena:-).

Co do przytoczonych przez Ciebie cytatów: no cóż - jak to w wierszach - kwestia ubrania myśli w słowa. Jeśli spodobało Ci się, to znaczy że ubranko wyszło w miarę szykowne:-). A czy przemyślenia moje własne? Na dobrą sprawę nie wiadomo - mało to ludzie pomysłów mają na przedstawianie swoich wizji? Może już kiedyś ktoś pomyślał o opasłych gwiazdach i azylu w mysiej dziurze:-).

Serdeczne dzięki - pozdrawiam:-).
******************************************************

Postanowiłem nie być nachalny i smakować powoli ...po jednym wierszyku aby nie siać zamentu na forum .
Zresztą w ten sposób na dłużej mi wystarczy rozkoszy czytania takich wierszy .
Ja nie wiem ...jeśli pan się bawi słowem ..to co dopiero przeczytam kiedy napisze Pan coś poważnego ?
Jestem znów zachwycony i znów zazdrosny .
Świetne ..

A ja tam się nie "obcyndalam" - odpowiadam hurtem na Pana recenzje - przepraszam, że z takim opóźnieniem. Serdecznie dziękuję za wszystkoe Pana przemiłe wypowiedzi.

Pozdrawiam:-).

Yourek-u ;)
Ot i ja raz jeszcze :)
Mówisz w proch zetrzeć parszywośći? Bo czas powstać i ewoluować - w końcu gadami ni płazami nie jesteśmy by pełzać. To bardziej kwestia postrzegania samego siebie, a nie rzeczywistej sytuacji w jakiej się znaleźliśmy (ha, co to jest rzeczywista to inna para kłopotów). Bo nie jest tak, że ktoś coś robi bez Twojej woli bez ukierunkowania, bez prowokacji. Myślę sobie, że lepiej patrzeć na rzeczy które się dzieją jako własne wybory. Raz lepsze, raz złe, raz pochopne i wspaniale w swojej spontaniczności a raz pochopne tout court.
Po prostu, ileś rzeczy się dookoła Ciebie dzieje, a ja sobie wierze że w większości z nich, tych dobrych i tych złych mamy swoja duża role. Raz świadomie, raz nie. I kij:) , że czasem są złe wybory, czasem chciałoby się wybrać coś innego, ale sytuacja nie sprzyja, to kij ze czasami mimo ze czuje się, że mogłoby być coś wielkiego, to jednak w kontekście sytuacji dookoła jest za późno, za wcześnie lub inaczej jeszcze jakoś niemożliwie. Ale jak dla mnie, ważna jest świadomość dużych i małych rzeczy, co się dzieją dookoła, dużych i małych decyzji, nawet jeśli wyszło na to, że źle - w końcu nie to było naszym zamiarem.
No i tak się zapędziłam że chyba ucieknę do kąta jakiegoś ku przemyśleniom ;))
i zasznuruję, bo nazbyt jakoś tak rozlałam się tu chyba ;)))
Pozdrawiam

Witam:-)

*w końcu gadami ni płazami nie jesteśmy by pełzać*
Mów za siebie, Kornelio:-)))

*Bo nie jest tak, że ktoś coś robi bez Twojej woli bez ukierunkowania, bez prowokacji.*
Hmm... piękna myśl, ale jakoś nie trafia do mnie. Ileż razy przychodzi mi borykać się z sytuacjami, z ludźmi, na których - odpowiednio - przebieg i postępowanie wpływu nie mam zgoła żadnego. Przecież tego jest pełno wokół. Jestem jak... korek na fali.

A jednak
*Po prostu, ileś rzeczy się dookoła Ciebie dzieje, a ja sobie wierze że w większości z nich, tych dobrych i tych złych mamy swoja duża role.*
to jest piękne. Nigdy nie utrać tej wiary, Kornelio:-).

*Ale jak dla mnie, ważna jest świadomość dużych i małych rzeczy, co się dzieją dookoła, dużych i małych decyzji,*
Mam nadzieję, że i ja w jakimś tam stopniu jestem ich świadom, tylko... alternatyw jakby wciąż mniej i mniej...

*tout court*
Jakie to szczęście, że nie pozbyłem się francusko-polskiego słowniczka z czasów szkolnych. To cud tout court:-))).

Dziękuję Ci, że zechciałaś podzielić się ze mną swoimi pięknymi przemyśleniami.

Pozdrawiam serdecznie:-)