Poczekalnia

o pierwszą deskę ratunku prosząc
powietrze jak brzytwę chwyta
nieświadomym ciałem się zapiera
miesiącami wstrzymany krzyk

obok w zimne ciało obleczony
latami wstrzymany krzyk
..........................
i odgłos zbijanych desek

pierwszą zwrotką ruszyłeś mnie do żywego przez zbieżność, że tak powiem sytuacji peela... kolejnymi wersami przytłoczyłeś, niby tylko trzy, ale jaką siłą w człowieka uderzają!
z pewnością do przemyślenia

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Życie w siedmiu zawarte wersach - jeden z najlepszych epigramów jake czytałem...
Całość jak szczelne pudełko - jak skrzynia z dech! tak mało zostaje przestrzeni między sześcioma ścianami... to budźi sprzeciw... działa jak magnes na magnes...
Aż chce się krzyczeć słowami Thomasa Dylana: "nie wchodź łagodnie do tej dobrej nocy,/ starość u kresu dnia niech płonie, krwawi./ Buntuj się, buntuj, gdy światło się mroczy!"

Tylko czy starczy oddechu by aż tyle powiedzieć...
Ty zrobiłeś to w wersach siedmiu - i wdzięczny jestem że mogłem je przeczytać...

Szymon Paweł

cieszę się Natalio i Pawle,że wiersz wywołał pewne refleksje
pozdrawiam-piotr