mosty

Nie zazdroszczę wam
Przeznaczenia
Choć sama go nie mam

Są pojemniki na śmieci
Są mosty
Drogi przez puste krainy

Nie istnieję

Czasem myślałam
Że klęczę
Przed posągiem ciszy

Na piedestale mądrości
Ukrytym między powiekami
A przeciwnym oknem

Leżałam twarzą do ziemi
Przyrośnięta
Do zimnego serca
Surowych kamieni

I pmiętam jeszcze
Jak wołałam kogoś
Kogo imie zatarło się
W tłumie

I pamiętam
Jak ciężko było
Podnieść sie z klęczek
Zrozumieć

Zwrócił bym uwagę na taka sprawę:
"klęczę", "leżałam", "wołałam", "podnieść się" -
te pozycje i czynności nie są poparte emocjami. Żebym został dobrze zrozumiany... wolałbym, by p.l. był w bezruchu i to się działo przed nim (jak w filmie), może to by sprzyjało lepszemu odbiorowi tego wiersza.


Adam

no dobrze, czyli wiemy że peelka nie ma przeznaczenia, że nie istnieje i że podniosła sięz klęczek, ale nie wiem jak to zrobiła i co zrozumiała, i dlaczego teraz jest lepiej...

rzeczywiście literówki psują obraz, ale wiersz z tych "Agnieszkowatych":). Podoba mi się

Pozdrawiam