* * *(ten człowiek)

ten człowiek
mocujący się
z piątą setką wódki
to znany poeta

rozmawiamy o poezji
prozą życia

opowiada
jak w latach pięćdziesiątych
w redakcji sztandaru młodych
poznał Gałczyńskiego

Mistrz
przyniósł
wiersze

redaktor
w czerwonym krawacie
wyrzucił je do kosza
radził nie wracać

zaczarowaną dorożką
pogalopowali
do najbliższej knajpy
wznieść toast za poezję
i socjalizm

Czyta się równie łatwo jak zapomina, ot zgrabne reminiscencje z socrealizmu.

Tani kicz polityczny.

Nawet dobrze się czyta. Kilka błędów w odniesieniach do osób. Nie lubię jednak takich wierszy. Napewno dobre do publikacji w GW albo w TP.

Adam

Powtórka z rozrywki, bajka o kwiatkach do kożucha i poprzednim systemie.

Napisane wciągająco, ba, interesująco nawet - ale i tak nie w moim typie. Do polityki jak Piłat - zwłaszcza tej minionej.
Co nei zmienia faktu, że z chęcią doczytałem do końca. Mimo, że poezja biała jest dla mnie cięzkostrawna.

Temat ciekawy Panie Alfredzie - ale muszę się zgodzić z poprzednimi komentarzami - Gałczyński swoje przeżył a odgrzebywać jego dorożkę i wpychać jak stateczek klejony wspomnieniami do butelki ... socjalizm ... jedyny temat warty podtrzymania

pozdrówko W_A_R

Witam Alfredzie!twoj wiersz napewno o czyms mowi, ale w bardzo naiwny sposob.....):
pozdr, M+A

Podoba mi sie ten obraz..Tylko tyle..