Rocznik 1986,

porto. migotliwy odprysk źrenic między intensywnie
żywymi obrazami; teraz, tu na obrzeżach
wiosny, w pulsie zabieganych ulic zastygły czas
twoja pospieszna obecność, ciepły oddech
tramwaju na mojej nagiej łydce, spojrzenie mężczyzny
z podartego skrzydła gazety, fotografia prasowa:

na placu znużeni turyści, gorliwe handlarki
tłumy spłoszonych ziaren w niechętnych dziobach
miastowych ptaków, połyskliwy papier-mache
słow, od których dzień staje się
czasem może i lepszy, mniej szorstki
niż twoje zmęczone stopy

wciśnięte w to moje samo. razem milczymy
bo nie o wszystkim warto dziś pisać. z dna widno-kręgu
podpatrujemy losy mizernych drzew, znajomych twarzy
z naszej dzielnicy, smukłej szyi zielonej butelki
podartych słów pod policzkami. podczas gdy upał
jak chwila wewnątrz
nie chce od nas odpłynąć

Po trzecim czytaniu zaczyna być strawny ;)
Jeszcze go nie rozumiem do końca, poza pointą, świetną oczywiście.
Natomiast na temat tego "zastygłego czasu" kiedyś Cię poproszę... ;D
b

No, ładny, ciekawe obrazki, wspomnienia. Pozdrawiam Izo, Stefan.

Lubię rozczytywać się w Pani poezji; znajduję dużo
dla siebie do przemyślenia.:) A.

podoba się

i cóż to za cudowny rocznik... byłem przyszedłem na świat wówczas..:)

bardzo dobry wiersz

Podoba mi się. Prosty, wyrazisty, ładne konkluzje.
na +
pozdrawiam Jimmy

też przyklasnę:)

Dla mnie wiersz typowo kobiecy, nastrojowy, poprostu mój.
Po pierwszym czytaniu wydawał mi się nie co za długi, ale puenta zniszcyła niepewność. Bardzo ładnie. Zwłaszcza te typowe kobiece momenty np.:
ciepły oddech
tramwaju na mojej nagiej łydce,

Mam tylko wątpliwość co do niektórych przerzutni.. Ale muszę się jeszcze nad tym zastanowić

tak - rocznik to genialny - sprawdzalem wielokrotnie :)