O zaletach picia w bramie

Nie opowiadanie, a raczej artykuł.

Ja Cię znam, Czytelniku: Ty się w życiu dorobisz. Ty zdolna bestia jesteś. Nie minie piętnaście lat i będziesz miał żonę, syna, dom i drzewo, część z nich pewnie w liczbie mnogiej. Do swojej pracy codziennej jeździć będziesz nowym modelem czegoś z górnej półki. W głośnikach srebrna kolekcja Bacha, złote karty w portfelu. Słowem: będziesz człowiek sukcesu, happy yuppie, gruba ryba.

Ja pewnie też będę kimś w tym stylu. Może będę miał gorszy model samochodu, komórki, żony - ale też będę co dzień do pracy sunął możliwie najszybszym z pasów. Będę stateczny. Dojrzały. Będę patrzył za szybę - i będę widział bramy. W bramach stać będą ludzie mniej zajęci. Będą mieli więcej we krwi i mniej w portfelu. I wiesz co, Czytelniku? Ja będę zazdrościł. Bo wino w bramach i nad rzekami to jedno z lepszych wspomnień, które będę w sobie nosił. Mała rzecz, a cieszy. Rzecz mała, a warta opowiedzenia. Także dlatego, byś był świadomym, że nie wszystko, co tanie, musi od razu być złym.

Pamiętaj, Czytelniku: choć wino jest niedrogie, to nie jest to przyjemność byle jaka! Nie chcę używać zbyt wielkich słów, ale jest to pewnego rodzaju świętość, obrzęd, takie świeckie nieco misterium. Coś, co wbrew pozorom można robić źle i co nietrudno jest sprofanować. Ale po kolei.

Pierwszą rzeczą, rzecz jasna, jest dobór towarzystwa. To nietrudne zadanie. Towarzystwo winno się dobierać na zasadzie ogólnie przyjętej, czyli pijemy z kim chcemy pić. Ważne jednak, by wśród debiutantów znalazł się i ktoś z większym doświadczeniem - opatrzy butelkę, wybierze trunek, zagra rolę diskdżokeja. Wśród weteranów odwrotnie: choć wypady w ustalonym gronie mają swe zalety, to i debiutant, osoba młoda stażem na polu nierównej walki, często wprowadza dużo niespodziewanej radości. Należy także pamiętać, że niezwykły, doprawdy niezwykły urok mają tak zwane łapanki, czyli wino pite na zasadzie kto się nawinie. Tu łatwo poznać ludzi interesujących i nietuzinkowych, a współzawodnictwo w tychże rejonach często owocuje i na przyszłość.

Nie mniej ważny jest dobór miejsca. Doprawdy, nie ma nic bardziej profanującego tanie wino niż zamknięte pomieszczenie! Pije się na powietrzu - tak zdrowiej. Pije się wieczorem i nocą - tak ciemniej. Pije się zaś w miejscach różnych: poetów zapewne najbardziej ucieszy wizja rzeki, jeziora i lasu, mieszczuchów zaś bram, osypisk i miejsc w mieście ustronnych. Ja do obu grup się zaliczam, są jednak miejsca - jak składnica złomu, sklep meblowy czy pewna specyficzna brama - które wspominam szczególnie miło. Pewnym jest jednak, że wspominam je miło, bo wspominam je ciemno - trzeba się bawić wieczorami, bo tylko wieczór daje tak nastrojowy klimat. Uogólniając - im bardziej niezwykłe miejsce, tym bardziej niezwykłych zabaw można się spodziewać. He's dead? No, he's resting...

Trzeciorzędną sprawą jest wybór trunku. Osoby obyte z tematem wiedzą, że cena MA znaczenie. Panuje zasada, że trunek drogi to trunek nie wykwintny, a burżujski; trunek odpowiedni, to ten, który oscyluje w okolicy czterech złotych od butelki. Bez krztyny kryptoreklamy, zupełnie szczerze i otwarcie reklamuję Komandosa i wino "Wino" Ostrowinu, kolor żółty - smaczne są i ekonomiczne. Jakiebykolwiek jednak nie były - nie najważniejsze są. Najważniejsze jest nie to, co się pije, nie to, jakie są rezultaty - ale to, jak się pije i co się robi w tak zwanym między czasie. Grę wstępną mamy za sobą. Zaczynamy konsumować.

Po otwarciu butelki (aktu winien dokonać weteran), pojawia się pierwszy powód do radości: toasty. W gronie bardzo bliskim, jak i tym po paru butelkach, królują toasty osobiste, szczere i miłosne: to ma swój urok, to jest niemalże rzeczą rodzinną. Rodzinną, bo w myśl świętej zasady toastów osobistych, proszę Was, się nigdy nie zdradza! Jeśli jednak nie chcecie ich - to nic tu złego. Są i toasty okolicznościowe: pije się za mamy ("jak mamy pijemy"), za abstynentów ("więcej dla nas"), za wesele w Kanie ("woda w wino") i za "obyśmy tylko zdrowi byli". Takie półmuzyczne standardy nie wyczerpują jednak tematu, bo rzeczą najwłaściwszą i najciekawszą są toasty wymyślane naprędce. Tak przejść do historii, to rzecz całkiem miła.

Toast trwa jedną kolejkę, za każdym razem wznosi go inna osoba. Wina, gdy się je pije (rzecz jasna z butelki), nie wącha się - nikogo tym się nie obrazi, ale to nie jest dobry pomysł. Nie warto też opuszczać kolejek specjalnie, nie symulować słabości: może nas bowiem ominąć kolejna z zabaw, czyli operacja pod kryptonimem Twister. Do Twistera potrzeba Ci, zależnie od liczby osób, różna liczba butelek: na pięciu kiperów odpowiednią liczbą jest butelek dwie. Zabawa polega na tym, by pijąc sukcesywnie nigdy nie mieć dwóch butelek w ręce - a to nie takie łatwe zadanie. Weterani bowiem podkręcają tempo zabawy, jak Grecy taniec zorba - pod koniec jest już wesoło i trwa szaleńczy survival. To, rzecz jasna, wpływa także na słabszych w łańcuchu - jeśli jednak długa noc przed Tobą, to niech Ci Twister nie będzie strasznym. Zagrajmy w Najsłabsze Ogniwo.

Rzecz jasna nie pije się w milczeniu. Dysputy toczone z tego miejsca są ukoronowaniem starań: zależą rzecz jasna od składu ekipy, lecz nie odbiegają zazwyczaj od norm typowych dla pubów. Osobiście zaręczam, że pojawią się tak tematy aktualne, jak i eschatologiczne (Nostradamus), tak żartobliwe, jak i poważne. Zadziwiająca jest przy tym płynność przechodzenia z tematu na temat - to także jest powodem do wielkiej radości. Pamiętam nawet zawody na najlepszy przeskok myślowy - znajomy wygrał w dogrywce. Tu trzeba też zaznaczyć, że w mym gronie unika się przy winie swarów - brama to azyl jest, sanktuarium, tu się kłócić nie wolno. Wolno za to zadawać sobie Szczere Pytania - to też zabawa kultowa, również owiana osłoną tajemnicy. Tajemnica obowiązuje, bo odpowiedzi są prawdziwie szczere. Guaranteed to break ice at parties...

Warto tu wspomnieć o elemencie ryzyka - picie na wolnym powietrzu to nie jest rzecz legalna. Rzecz kosztuje około pięćdziesięciu złotych - nic dziwnego, że towarzyszy tej zabawie wcale niemały dreszczyk emocji. Te zazwyczaj pozostają bezpodstawnymi - i dobrze - ale są i dni, kiedy stróże prawa zjawiają się na miejscu zbrodni. W mym przypadku, cudem jakimś, nigdy nie skończyło się to mandatem - wręcz przeciwnie, pouczyło mnie i doinformowało. Czy to za sprawą tłumaczeń ("my tu kontemplujemy"), czy za sprawą dysput ("ile ma naboi?"), czy też za sprawą reakcji samych władz (do koleżanki z fletem - "niech pani nie zaklina") i te spotkanie mijały przyjemnie, acz krótko. I choć wprowadzały element nerwowości, to nie żałuję ich wcale. Się je wspomina ze szczerym uśmiechem.

Nie wolno oczywiście z alkoholem przesadzić - żadna to zabawa, gdy cię zbierają z betonu. Jeśli jednak wiesz, ile możesz i kiedy powiedzieć, że mała przerwa - to niech Ci bramy nie będą strasznymi. Wstąp w nie czasami wieczorem, chociażby by poznać tę drugą stronę lustra. A noc, odrapane ściany i bramy przymknięte nabiorą innego charakteru. Może nawet - jak co niektórzy - będziesz w nich widział nie miejsce nocne i niebezpieczne, ale i miejsca tętniące czymś młodym, półsennym i dziwnie poetyckim.

A może nie. Mnie jednak, nieważne ile będę miał lat, tanie wino nie będzie kojarzyć się z upadkiem i rzeczą wstydliwą. Będzie raczej związane z tymi sennymi popołudniami z deptaku, nocami w półrzeczywistych bramach i tlenem w płucach. Z rześkością, czymś świeżym, szczerym i radosnym. Z tą odrobiną szaleństwa, z tym szczeniactwem, z którego nie chcę wyrastać. Z tym wszystkim, co za kilka lat, z perspektywy czasu będę, jakoś tak smutno, nazywać młodością.

Będę wtedy bardzo tęsknił. Teraz tylko czekam. Najbliższa młodość czeka mnie już latem.
Przynajmniej mam taką nadzieję.

chyba kazdy wie o czym mowa;) albo doswiadczyl tego sam albo jego znajomi...podoba mi sie:]

Dawno nie czytałam tu czegoś tak dobrego! Może nie rewelacja, ale daje rade;) Pzdr.

Dzięki śliczne za komentarze :) Jeśli się podobało, to zapraszam i do starszej nieco publikacją, ale młodszej w sensie napisania prozy.

Pozdrawiam serdecznie,
Michał

Kiedyś ktoś napisał w komencie, że nie ma się od kogo uczyć na tym forum. Pewnie był to grafoman totalny. Ten tekst potwierdza, że da się łatwo i ciekawie napisać o zwykłych rzeczach. Szacunek dla autora. Polecam książkę R. Sulima Antropologia codzienności. Znasz li autorze tę knigę?

no szkoda, że ten artykuł, czy jak to zwał, nie porusza jakies waznej kwesti, nie mówię, że odkrywczej, ale choćby czegoś, nad czym można się zastranowić. Napewno są zabawne momenty, jest taki felietonowy smaczek, ale strzelba na koncu nie wybucha, więc samn rozumiesz autorze, że dla mnie to za mało...chociażby dlatego, że ostatnio stałem się felietonistą cyklicznym, i szlifuje felietonowy warsztat...

co do treści, musze cie uspokoic, ze z tego szczeniactwa alkoholowego sie nie wyrasta, alkoholicy to glownie ludzie w wieku 30- 50 wiec wszystko przed tobą...
aha i to nieprawda co napisales w jednym z akapitów. Właśnie najlepiej smakuje w samotnosci i ciszy, kiedy slyszysz tylk owlasne myśli...

pozdr. Piotr

Lumumba !

Sonestis: Wydaje mi się, że kojarzę. To czasem nie jest ksiażka socjologiczna, której autor badał - między innymi - środowisko kloszardów z Saskiej Kępy? Bo jeśli tak, to co prawda nie czytałem, ale mam zamiar - moja wspólokatorka, V rok socjologii, ma to gdzieś na półce :)

Pan Piotr Rutkowski: Ja rozumiem, to nie jest wielkie dzieło :) Owszem, starałem się z tego coś wykrzesać, ale swiadomy jestem, że jednak picie alkoholu w pokątnych zaułkach, to nie jest ani ważny temat - ani też pewnie aż tak zrealizowany, żeby frapował. Niemniej miło, że widzi Pan tu jakieś zalety :)

Michale, wydrukowałem sobie tekst, przeczytałem i stwierdzam co następuje: tekst dość dobry, napisany lekkim, przystępnym stylem, właściwie nie wiem, czy jest to artykuł, ale czytało się miło.
Więc plusuję.

I pozdrawiam,
Gaspar.

Bardzo pięknie opisujesz coś, co z perspektywy czasu rzeczywiście tak wygląda, aż się łezka w oku kręci za starymi czasami:)Podoba mi się styl, sposób podejścia do tematu. Trochę mi to przypomina klimaty "Dobrego" Łysiaka:) Fajnie mitologizujesz picie;)Szkoda, że w tych czasach mało kto tak umie pić w bramie, osobiście nie ryzykowałbym już dziś takich poetyckich experymentów... wątroba już nie ta, a i picie na chybił-trafił z kim bądź skończyć się może mordoklepaniem... pozdrawiam