dwaj panowie nie licząc rzeźby

pan go musi kiedyś poznać
on, jak pan pisywał wiersze
teraz siedzi, milczy, patrzy
tak od dobrych kilku lat,
zarósł mchem i w pęku zmarszczek
trzyma się jak głaz pod wodą,
choć się nigdy nie utopił,
setkę pewnie wypiłby,

pan rozumie, dla mężczyzny
wódka jak dla baby miłość,
a on kochał tak, że w ogień
mógł bez słowa zaraz iść,
zresztą ogień był w nim samym,
teraz w kamień, jak do lochu,
wtrącił go artysta - rzeźbiarz,
znałeś go, on też już zdechł,

kończą się nam poematy
bez nakazu i bez słowa,
ktoś postawił na nas krzyżyk,
ktoś wyciągnął pusty los,
pan powinien z nim pogadać
póki jeszcze pan do życia,
wypij pan i idź pod cokół,
porusz pan go aż do łez,

nie jesteśmy poetami,
nie piszemy dla zabawy,
tamten pomnik nie ożyje,
więc nie pukaj jak do drzwi,
czasem w głowie myśl zaszumi,
pije się by czorta zalać,
potem można ze zmarłymi
długo gadać aż po śmierć




[sub]Tekst był edytowany przez Witold_Adam_Rosołowski dnia 01-03-2004 11:45.[/sub]
[sub]Tekst był edytowany przez Witold_Adam_Rosołowski dnia 02-03-2004 05:24.[/sub]

Ten wiersz jest kolejnym potwierdzeniem , że siedzi w Tobie Witku dusza poety.
Masz we krwi jakąś lelkkość pisania , dobrze się potem czyta...


Pozdrawiam


Tadeusz

3 strofa pierwszy wers "kończę się nam poematy", literówka chyba... "kończą". Rzuca się mi trochę w oczy "wypiłby" (s 2, w 8). Może warto zrobić "setkę by pewnie wypił" albo "by wypił" albo po prstu "wypił", albo zastosować inne słowo, żeby nagle nie wpadło w rym. Twój wybór. Myślę także, że w drugiej strofie na końcu można by zmienić z "znałem" na "znałeś", bowiem cały wiersz piszesz do "pana" i o kimś lub czasem o czymś, nagle wyfrunęła mi pierwsza osoba i trochę razi w oczy. "Znałęś" zmieni znaczenie, więc wybór pozostaje dla Ciebie.
Ogółem wiersz dobry, nie powalił mnie na kolana, ale był ok.
Pozdrawiam
Weronika

Tadeuszu - dziekuję - nie wiem co napisać ale Poecie z Duszą spróbuję - człwiek z duszą związany jest - to forma symbiozy - i może lepiej byłoby gdyby te dusze częściej gdzieś od nas odskakiwały żebyśmy oddech łapali - a tak to człowiek więzieniem - skąd ulatujemy gdzieś i powrót jest ciężki - czeka współwięzień i kiwa głową - no co - beze mnie - uciekło się - złapali - kolejne kilka lat do odsiadki - a może kiedyś spróbujemy razem - łatwiej i komuś w końcu się uda - tylko planu brak ... a jak jest to do nie przeczytania - może kiedyś komuś się uda i opiszą w gazetach ucieczkę stulecia - ejj - co ja mówię

pozdrówko W_A_R
ps. jeszcze raz dziekuję że tu zajrzałeś Tadeuszu

dziekuję Weroniko już zaglądam i co się da poprawiam

pozdrówko W_A_R

wiersz Weroniko jest formą podsłuchanej rozmowy - więc nie ja wyważyłem te słowa - jedynie spisałem i ... tak to wyszło ... nie stałem pod tą rzeżbą która jakieś 6 km ode mnie żyje własnym światem acz kolwiek autor wyrzeźbił poetę - a dysput może monolog - który prowadzą te dwie osoby jest przykładem więzi teraźniejszości z niedaleką przeszłością - taka mała nieboska komedia - bez związku z arcydziełem - bo o czym innym - = jeszcze raz dziekuję za przeczytanie i wskazanie błędów i zasugerowanie zmian

pozdrówko W_A_R


[sub]Tekst był edytowany przez Witold_Adam_Rosołowski dnia 01-03-2004 12:04.[/sub]

ostatnie dwa wersy najbardziej mi się podobają, resztę czyta się bardzo płynnie, znów wielki plus za rytmikę :) troszkę smutny ten wierszyk się z początku wydawał, ale potem jakby pocieszenie się znalazło, co niewątpliwie jest tu pozytywne :)

zdecydowanie najlepsza ostatnia strofa - już ją lubię choć znam zaledwie chwilę :)

( literówki : pęku, iść, rzeźbiarz, życia, myśl - tak drobne, że nie przeszkadzające w odbiorze :) )

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Pani Natalio - dziekuję za komentarz, dziekuję za literówki - wskazanie ich - już zaczynam się bać, że dyslekcja - ale przeczytałem gdzieś (gdzie - nie napiszę), że takie błędy popełnia się przy szybkim pisaniu i przy częstych zmianach klawiatury - eee - co ja plotę - ok

nie będę tłumaczył - bo nie przystoi - ale ostatnią zwrotkę mówi ten drugi "Pan" - zapewne poeta - ten, który milczy w dwóch pierwszych zwrotkach a w trzeciej już zaczyna tańcować wokół własnych mysli ...

jeszcze raz dziękuję
i pozdrówko W_A_R




[sub]Tekst był edytowany przez Witold_Adam_Rosołowski dnia 02-03-2004 05:32.[/sub]

Ewo - już poprawiłem "w pęku" - i inne takie tym podobne ... trochę się tłumaczyłem i trochę nie - bo jak się może tłumaczyć ktoś kto w emocjach cały albo tylko schizy pisze - "wiscie-oczy" nie wiem może rozum mi kiedyś zaskoczy i się kiedyś zauroczy pięknem świata w zaświatach - ejjj - hamuję emocje

- nie musi Pan Go poznawać bo ON jest w PANU - Ewo zbyt często siebie poznaję i nie przed lustrem lecz w sobie szperam - znam wszystkie kryjówki ... wszystkie "żleby" tej rzeżby od wewnętrznej strony
- PAn rozumie GO bardziej niz ON sam siebie - z rozumowaniem to jak z chodzeniem po "gołoborzu" - chwiejno lecz kamień na głowę nie spadnie
- w nim był ogień ...teraz kamień - na pewno wiesz co to "piargi" - to te kamienie, które tu kiedyś były ogniem a artysta - rzeźbiarz rozwiał w pole bo otrzymaniu efektu wstępnego swej rzeźby
- lecz pozornie tylko bo ogień zyje w NIM dopoki ktoś pamieta jego poematy - z tym się zgadzam - lecz ogień to złudna decyzja wielu wybrańców - skoro szukają go po rumowiskach lub w niebezpieczeństwie lawiny śnieżnej
- i JEGO nie trzeba poruszac to łez... - tu właśnie chciałem kogoś tą lawiną ... no morze jakiś bystrym potokiem obmyć ...
- ... bo łzy są w nim... - źródło u podnóża - źródło - lecz czy nie zapomnienia?
- ... tymi łzami wypisał każdą kartke swojej poezji. - te kartki poezji to doliny schodzące w niziny - poryte piórem wieczego prześwitującego atramentu, z którego syci się "naród" - bo im się w góry nie chce - bo niezbyt bezpiecznie a ja często wdrapywałem się na tę rzeźbę - żeby rzeźbie w oczy spojrzeć - żeby ryzyko wypłoszyć i dać nieboską komedię spacerującym wokół ... - gdzie ławka stoi - ławka dla "zakochanych" - a siedzą Ci dwaj i zamiast o kochaniu o Zygmusiu ciągną ...

Ewo - jest rzeczywiście tam ława kamienna - i kto na niej siądzie i marzenie pomyśli - to się spełnia ... - tyle o Twoich i moich tańczących ogniach - może kogos rozgrzejemy - może przypieczemy - może te dwa języki "ogienne" nasycą iskrami niebo w biały dzień - a może stuli je wiatr do podłoża i kocem ziemi okryje ....

pozdrówko W_A_R