"Piegi"

W mchu złotych włosów- sto złotych piegów
na aksamitnej, rozgrzanej skórze.
Rozsiane wszędzie, bo jakby w biegu
ktoś nie nakreślił im linii brzegów.

Swą ciekawością służą osobie,
gdy zaglądają w tajemne kąty.
Wplątane w białe włosy na głowie,
biegnie wzdłuż szyi ich rude mrowie.

Dalej już tylko króciutka droga
Do całunkami zdobionych ramion,
a kropek małych tu liczba mnoga
świadczy, że jest to miejsce od Boga.

I nagle wpadka w cień między dwiema-
tu Tuwimowi pokłon głęboki,
gdzie także piegi są - lecz ich nie ma,
bo miejsce cudne i większa trema.

A dalszej drogi nie mam w pamięci,
Bo noc zakryła rude gagatki,
choć muszę przyznać, że aż mnie nęci
by wyobrażni figla wykręcić.

Witam,

Wiersz mi sie podoba.... Wywoluje szeroki usmiech i kosmate mysli.
Tak chyba mialo byc...
Pozdrawiam

Cudownie lekki i wywołujący uśmiech, dawno tu takiego nie było!!!

Dzięki piękne
Irena.

Hmm i powracam zglodnialu usmiechu.
lekki zwiewny interesujacy...nawet bardzo mi sie spodobal.
Magdaleno Ty to figlarna jestes ;) heheh uwielbiuam to okreslenie - cokolwiek ma znaczyc :)


pozdrawiam szerokoim gestem

Droga Magdaleno zgadzam się w zupełności z poprzednikami.

Pani Magdaleno - usmiechem bierzesz - wspaniale - bardzo dobry wiersz !!!

pozdrówko W_A_R

Dla mnie też bardzo przyjemny i wesoły wiersz.
Cieszę się ,że tak fajnie to się Pani udało...


Pozdrawiam

Tadeusz

Pierwszy wiersz i furora. Bardzo mnie się podoba i przede wszystkim dlatego,że rymowany i to porządnie, bo tutaj to częsta moda na wymuszone rymowanie, lub częściej jego brak. Z moim uznaniem i zapewnieniem, że czekam na więcej pozrawiam.

Weronika