nowy

budził się często. gasił i zapalał światło.
pozornie wszystko się zgadzało: stół był stołem.
kobieta w łóżku obok niego dalej była tą samą kobietą,
dla której zostawił inną kobietę. okno było oknem
i w dalszym ciągu pokazywało tą samą ulicę.

obce zaczyna się za zakrętem. jest niewidoczne
dla oka. trudne dla języka. pozbawione znaczeń
i odcisków palców. zaczajone kilka centymetrów
pod powietrzem, na granicy duszności. czeka
żeby złapać za gardło jak astma - naznaczyć
tym niewyraźnym śladem i wyjść przez usta
w twoim albo moim kierunku.

leżał już spokojniejszy. zlekceważył dźwięk, który
towarzyszy rozdzieranemu materiałowi lub ulewie
chwilę po tym, kiedy pęknie chmura. później
nie dosłyszał. zauważył tylko, że stół zestarzał się
o kilka drobin kurzu, kobieta poruszyła się niespokojnie
a okno patrzyło na inną ulicę. zasnął i obudził się rano.

nigdy nie zrozumiał skąd te ślady. skąd piski.

czytałem już na Nieszufli i podobał mi się. nie wiem, czy potrzebne jest to powtórzenie "zlekceważył dźwięk" i "nie dosłyszał". tak czy owak, udany tekst, bez dwóch zdań (no, bez jednego ;))

Wiersz Piotra, ale jakby nieco innego. Tym utworem mi dogodziłeś. Trafia i nie wywołuje odruchów obronnych. Trawię go spokojnie, poddaję się pogłębionej refleksji i osiągam stan równowagi.
Dziękuję i pozdrawiam.

Tak.. , dla mnie też bardzo dobry , zatrzymał - dziękuję...



Pozdrawiam

Tadeusz