Dni i noce Marianny P., cz. III

Dni i noce Marianny P., cz. III

- Halo? – wykrztusiła niepewnie.
- Dzień dobry. Udo Firley z tej strony. Proszę otworzyć – oficjalny ton nie wróżył niczego dobrego. Marianna zadrżała. Oblizała wyschnięte usta, przełknęła ślinę i wdusiła przycisk domofonu. Charakterystyczny dźwięk brzęczka oznajmił, że blokada jest zwolniona.
Odeszła od aparatu i biorąc głęboki wdech rozejrzała się po całym mieszkaniu w poszukiwaniu kryjówki. Po chwili, w geście rezygnacji wróciła do drzwi, odsunęła zasuwę, wykonała błyskawiczny zwrot o 180 stopni i energicznym krokiem ruszyła w stronę kanapy. Sadowiąc się na jej brzegu, założyła nogę na nogę i zamarła w bezruchu, wpatrując się tępo w bliżej nieokreślony punkt. Czarne, długie pasmo włosów zsunęło się z ramienia, zakrywając częściowo smukłą szyję.
Firley trzymając się poręczy, pokonywał niechętnie schody, przystając co jakiś czas. W myślach układał krótką, zwięzłą informację, którą poczęstuje Mariannę. „Żadnych emocji” – powtarzał sobie, zaliczając kolejne, ostatnie już stopnie – „tylko suche fakty i polecenia” – ostatnia myśl przemknęła mu przez głowę. Znalazłszy się pod drzwiami z numerem 14 energicznie zapukał. Po drugiej stronie grzmiała złowroga cisza. Nacisnął klamkę i wszedł.

*
Wszelkie postanowienia wzięły w łeb. Nie mogąc wykrztusić słowa Firley zgarbił się i przygryzając dolną wargę zastygł w dziwacznej pozie. Niedomknięte drzwi trzasnęły wściekle, gnane podmuchem wiatru. Klamka zapadła.
- Nie gap się tak – warknęła Marianna, wydymając usta w pogardliwym geście – i tak wiem, po co tu przyszedłeś – zaśmiała się złowieszczo.
- No tak, chciałem właśnie... – wydukał, lecz zaniechał dalszego wywodu widząc rozwścieczone spojrzenie kobiety.
- Chciałem, chciałem! – wykrzykiwała przedrzeźniając Firleya – tylko zaniemogłem... – wstała i podeszła do okna. Stojąc tyłem do Firleya wycedziła starannie dobierając słowa:
- Gadaj, co masz powiedzieć i spieprzaj.
Udo zgarnął włosy do tyłu, ukazując wysokie czoło przedłużone niewielką łysiną, pokrytą mnóstwem mikroskopijnych kropel.
- Nici z wyjazdu. Zostaje pani w Poznaniu – padł wyrok.
- Domyśliłam się. Inaczej nie przysłaliby cię tutaj. Zawsze dostajesz najgorszą robotę – zaśmiała się złośliwie.
Firley opuścił głowę. Odczuwał autentyczną przykrość, że przypadło mu w udziale tak niewdzięczne zadanie. Widział siebie bardziej w roli wybawiciela pięknych kobiet, które w ramach wdzięczności adorują go o każdej porze dnia i nocy, a on niezdobyty, tajemniczy musi opędzać się od zalotów rozochoconych pań, jak od natrętnie brzęczącej muchy.
- Wytyczne? – padło krótkie pytanie.
- Zmiana mieszkania, wizerunku. Kolor włosów i ... – Firley spojrzał z nieukrywanym żalem na piękne, gęste i długie błyszczące włosy – zmiana długości. Niestety – cicho westchnął.
- Kurwa.
- Słucham?! – zapytał zdezorientowany.
- To wszystko? – Marianna rzuciła ostro, wstając z kanapy skierowała się w stronę przedpokoju .
- Pani Marianno – Firley uderzył w błagalny ton.
- Tam są drzwi!
Firley zdążył jeszcze położyć na stoliku wypchaną kopertę.
- Tutaj są wszelkie informacje, nowe dokumenty i wszystko, co będzie pani potrzebne do przeprowadzenia zmian. Procedura bez zmian.
- Żegnam – Marianna otwarła drzwi na oścież – pan już wychodzi. Prawda?
- Do zobaczenia niebawem – rzekł Firley i zniknął za drzwiami.

*
Opadła bezwładnie na kanapę, wydając z siebie przeraźliwy szloch, raz po raz wstrząsana spazmatycznym dreszczem. Po dłuższej chwili, wycieńczona powlokła się w stronę łazienki. Spoglądając w lustro zastanawiała się, kim jest osoba znajdująca się po drugiej stronie tafli.

Cuś mało. Zajęci jesteśmy. Ja już zapomniałem poprzednie odcinki, to dyskomfort wprowadza :)

Witaj Jacku :). Mało tym razem, muszę się rozkręcić. Dzięki, że wpadłeś. Pozdróweczka/B.