kiedyś bez trudu wnikaliśmy razem w milczenie

Ta wizyta, której jak zwykle nie zapowiedziałeś,
nie mogła popsuć mi humoru, bo i tak ostatnio
nic się nie układa. Teraz chrzęścisz jak rozsypany
pod nogami cukier i rozmowa rwie się na kawałki.

Kiedyś bez trudu wnikaliśmy razem w milczenie
i tak dobrze nam się myślało o sobie. Dosyceni
muzyką umieliśmy się przytulać, nawet oddaleni.
Tylko, że wtedy czułam cię, zanim wszedłeś do domu.

Nie potrafię powiedzieć w którym piecu zgasło
wcześniej. Nie przypilnowaliśmy siebie i dzisiaj
to, co nazwałeś tak ładnie jedną falą, przypomina
rzekę, co jak zbieg wyrywa się z poszarpanego brzegu.

Witam, znalazłam świetne porównanie;-)))

Teraz chrzęścisz jak rozsypany
pod nogami cukier

fajnisty kawałek;-)


Nie potrafię powiedzieć w którym piecu zgasło
wcześniej. Nie przypilnowaliśmy siebie

to też jest bardzo fajne( ja ciągle zapominam dołożyć do kominka;-)))

Tekst emocjonalny- przynajmniej na taki wygląda, ale ja jako czytelnik też mam wiele z niego;-) Pozdrawiam;-)

bardzo prawdziwe, choć smutne
urzeka klimat i obrazowość
i tylko spokoju nie wiem czy zazdrościć

pozdrawiam serdecznie
seweryna

Mimo iż nie znoszę sentymentalnych historyjek, tu nie było tak źle.
Uratowały Panią:
"Teraz chrzęścisz jak rozsypany
pod nogami cukier i rozmowa rwie się na kawałki."

"Nie potrafię powiedzieć w którym piecu zgasło
wcześniej."

Nie jakieś wybitne, ale dobre.
Pozdrawiam

Witam!
Podoba mi się ten fragment:
"Dosyceni
muzyką umieliśmy się przytulać, nawet oddaleni."
Szkoda, że czasem (niestety) zostaje tylko muzyka, już "osona"...
Pozdrawiam.

Przepraszam za błąd w moim komentarzu: chodzi o słowo "Osobna".

Nie znoszę chrzęstu deptanego cukru. Dobry wiersz.
Pozdrawiam,
Kolcaty

Ogólnie - ładna kompozycja. Jednak ten cukier, to akurat mi przeszkadza w czytaniu, bo się na nim skupiam i dochodzę do wniosku, że tak wyraziste słowa muszą być, choć w małym stponiu, uzasadnione tekstem.

Adam