dozbrajanie

a to, to co to jest, jak myślisz?
pocisk usta-usta? bardzo będziesz krawić?
czy tak jak krawędź peronu, dasz się
przekroczyć, zapominając, skąd i dokąd

ale wiedząc do kogo? jak myślisz?
dlaczego zadaję tyle pytań? czy szukam
odpowiedzi czy zapraszam? czy w gości?
czy przez litość, czy przez inną granicę

przemycam amunicję? czy bardzo będziesz
boleć? popatrz: ta kula będzie dla mnie,
ta druga jest dla ciebie, ta trzecia,
kula ziemska, przestaje ciążyć właśnie.

Może dziwna jestem ale mnie się pierwsza strofa skojarzyła hmmmm w chyba inny sposób niż powinna :)

Pewnie nie powinnam pisać tego komentarza, aby nie zostać posądzona o TWA, ale muszę. Marcin, to jest własnie jeden z takich wierszy, które mówią mi, że istnieje ciepło. Trafił mnie bezbłędnie. I jest jak narkotyk.
Pozdrawiam serdecznie, j.

mogę się założyć, że interpretuje te wiersze zupełnie odmiennie z intencjami autora, ale i tak trafiaja do mnie idealnie...
nie zabieram do ulubionych, bo już od kilku wierszy, mam w tym dizale autora...
dzięki wielkie, naprawdę czytam z wielką przyjemnością

bardzo ładne, wedlug mnie, są Twoje wiersze,
podoba mi sie używanie słów - nie jestem pewna czy to dobre określenie - "zmysłowych", które same w sobie wywołują emocje/reakcje np. usta, krwawic (w wierszu jest błąd w pisowni), boleć,
podobają mi się kontrasty, które mają utarte zastosowanie w innych zestawieniach np "czy szukam odpowiedzi czy zapraszam?" (zamiast "czy pytam czy odpowiadam"),
i podoba mi sie kilka innych cech Twoich wierszy,
nie podobają mi się nowotworzone słowa, które nie wnoszą dla mnie nowej treści a są już inne, które możnaby użyć np. tutaj "dozbrajanie" (nie rozumiem czemu np. nie "uzbrajanie") albo w "ameryce" - "niedogolone" miasto,

Wielkie Pozdro

Właściwie to mam mieszane uczucia po przeczytaniu tego wiersza – już wyjaśniam.
Jeśli chodzi o przekaz emocjonalny - trafiłeś, jak najbardziej ( do mnie ). Niepokoi mnie jednak sam zapis – otóż mamy bogato wykorzystaną interpunkcję ( i owszem podoba się), niemniej aż się prosi (w takim przypadku) o użycie wielkich liter – ja wiem, że to w pewnym stopniu ograniczałoby możliwości interpretacyjne tekstu, ale chyba warto by było pokusić się o doskonałość. Tak to widzę...ale tekst jest Twój.

Pozdrawiam
Aneta

nie spojrzalam na autora i troche zdziwko mnie zlapalo ze to Ty Marcinie.Jakis nie w Twoim stylu ten wiersz choc nie mowie ze mi sie nie podoba.Najbardziej podoba mi sie pierwsza strofa, tylko pierwszy wers trodno sie czyta, ale to pewnie celowe..

I troche za duzo rzeczywiscie tych pytan.