szeptem do mnie mów

Kraty są od grodzenia kogoś, więc
zostały wymyślone, jak płoty. Krzyki
ubarwiają jedynie suche fakty.

Cisza, otruta niedawnym wrzaskiem,
tłumi echa, wygładza fakturę przestrzeni.

Świt - nowe okno, rana w strukturze nocy.
Wschodzi Ra / Balszamir / Bel - bóstwa
niepojęte, jak fizyka kwantowa. Anioły
też gubią się w definicjach, po śmietnikach
szukają genesis, skrzydła mają papierowe.
Niebo - brudna akwarela.

Idąc z dnia w dzień, próbuję
uwierzyć w siebie.

wyróżniłeś grodzenia, żeby się nie zlało z "od"?
Są obrazy, które lubię, może dlatego, że przychodzą same, bez wysiłku.

Wolność, cisza, metafizyka - jako wartości.
I niepokój, przeczucie, że nie wszystko jest OK.

Podoba mi się.
Pozdrawiam.
Fanaberka

Ładny ten wiersz, choć trochę mój zachwyt burzy ta metafizyka i te fakty..

"Świt - nowe okno, rana w strukturze nocy. " - piękne..

Głęboka myśl, panie Lobo. Czyta się, by jeszcze powracac.
Potrzeba tutaj fachowego interpretatora, ja nie czuje się na siłach.
Pozdrawiam.

Takie grodzenie, jako czynnośc metafizyczna, pierwotna i podstawa bytu prawie....

Ciekawie napisane, i to "uwierzenie w siebie" nawet wydaje się być metafizycznie i fundamentalnie umotywowane i co za tym idzie, prawdopodobne.....

:o)

Powodzenia....

te kraty z uwierzeniem w siebie jakoś mi nie współgrają
aleć - to nie przyczepka
z ukłonikiem i pozdrówką MN

dobry, dopracowany wiersz. bez zastrzeżeń.

serdeczności Espena Sway :)