S(yndrom) D(nia) N(astępnego)

Otworzyłem oczy
Zabolało
Słońce wbiło w nie swoje promienie
Gdzie ja jestem?
Co wczoraj się stało?
Skąd całkowite zapomnienie?

To nie pierwszy raz, lecz znów tak dziwnie
Nagły skok, dziura w pamięci
Lecz już czuję jak budzi się życie
Swym pokrętnym urokiem mnie nęci

I choć ciężko, choć ciało nie słucha
Trzeba ruszyć tę bryłę z jej posad
Chociaż szumi od ucha do ucha
A na mózgu odrętwienia osad

Wstałem, jeszcze kręci się w głowie
Lewa noga, prawa tuż za nią
I już słyszę jak głos znowu powie
„Bój się Boga, co z ciebie za anioł!”

Ale jeśli zrozumieć chcesz ludzi
Musisz przejść się ich życia ścieżkami
Raz w ramionach kochanki się budzić
Raz iść spać pod most z kloszardami
Z ciężka siatką się przebiec na tramwaj
W karty zgrać się do suchej nitki
Dobry przykład młodzieży dawać
I przez chwilę nurzać się w zbytku

Bo jak może pomagać ktokolwiek
Jeśli nie zna bolączek przyczyny
Nieraz stoczyć musi się człowiek
By powrócić na życia wyżyny

To, dlatego wczoraj zgrzeszyłem
Wypiłem.

piękny wiersz, taki zyciowy,:))
tylko nie pasują mi "kloszardzi" u nas w Polsce, to takowych chyba nie ma... (a już na pewno nikt tak na nich nie mówi) ja bym tam dał "żulami"

Super!podoba sie.
M+A.