Samofobia

Na pewno masz wszystko poukładane
tylko nie tego wosku użyłaś do mebli
może i dogadałaś się z wyrzutem sumienia
najważniejsze -jest nowy zastaw do kawy

tym razem nie wypuszczę gołębia z pokoju
siądę przy oknie aby się przejrzeć
w odbiciu słońca
a kiedy już przyznam się do kalectwa
listonosz przyniesie kolejną czarną skrzynkę z listami

nie będę dzwonił do terapeuty
prędzej zawisnę na telefonie

on ciągle parzy
ona nie wraca
krzyczą największe brukowce w mieście

Wiersz mi się podoba. Ale szczerze mówiąc, nie rozumiem ostatniego wersu. Nie pasuje mi do całości. Co mają brukowce do przerażenia porzuconego człowieka, który powoli zaczyna wariować i podejrzewać siebie o chorobę psychiczną?
Ale wiersz świetny, nawet jeśli źle go zinterpretowałam.

moim zdaniem, najlepsza ostania zwrotka,
a wierszyk taki sobie,
pozdr

za dużo tutaj autor chce powiedzieć. jakieś te obrazy uwalone na sobie, jeden na drugim. a żaden się nie rozwija.
początek niedobry, koniec lepszy. jeszcze pomyślę.

m.

Wiersz bardzo mi się podoba. Dla mnie jest bardzo spójny i logiczny. W pierwszej części jest opis jednej osoby, która samotnie usprawiedliwia partnera. Druga i trzecia zwrotka to próba poukładania się samemu z sobą, złożenia myśli w kolejną, inną już całość. Zakończenie jest wspaniałe i w mojej ocenie jest apelem: ludzie publiczni też cierpią, rozstają się i płaczą, podczas gdy brukowce czerpią satysfakcję z nowego tematu na pierwszą stronę.
Bardzo dobry wiersz z przesłaniem! :)
Pozdrawiam.