Kozioł ofiarny

Każdego, nie tylko marnego
Zajmuje znalezienie kozła ofiarnego
To proces długi i żmudny
Bo nauczyciel był nudny
Bo mama nie pozwoliła
Bo mnie dziewczyna rzuciła
Każdy jest winny lecz ja nie
Moje sumienie wyprane
I pewnym grzmię głosem jak dzwon
To nie ja lecz właśnie, że on
A kiedy nie ma na kogo
To zwalę na diabła ogon
A kiedy już nic nie wymyślę
To powiem, że winny jest system
Tak bardzo chcemy być czyści,
Że cenzorujemy swe myśli
Tak bardzo boimy się winy,
Że sami w swe kłamstwa wierzymy
Nie chcemy prawd, bo i po co?
Obnażą nas, ogołocą
Tak trudni się przecież znosi
Ciężar odpowiedzialności
Lecz chociaż nikt się nie przyzna
Sumienie jest jak trucizna
Jak robak co dusze nam toczy
I ciągle pcha się przed oczy
I wyrzutami nas dręczy
I koszmarami męczy
Nie uciekniemy przed sobą
Nawet gdy znajdzie się kozioł
Więc zamiast go szukać stale
Na siebie skieruj palec
Wskaż kozła prawdziwego
Za twoje czyny winnego
Od siebie niech każdy zaczyna
Mea culpa ... maxima

A myślałem że ktoś cos powie na jego temat

Nie ma kogo pozdrowić ;))

poruszyles super temat,to prawda prawdziwa o czym piszesz no i w sposob (moim skromnym zdaniem) oryginalny,fajnie ubrales mysli.
ichoc nie wiem czy twoj wiersz mozna zaliczyc do poezji,no i troche czestochowskie to fajnie sie czyta i daje do myslenia.
pozdr, M+A

"dlaczego widzisz drzazgę w oku bliżniego swego,gdy belki w swoim oku nie zauważasz"-to wystarczy,po co tyle przykładów
piotr

Panie Tomaszu.. czemu takie rymy??Niech je pan sam przeczyta sa okropne..psuja wiersz..Do tego brak rytmu..Koziol ofiarny??Coz to za temat?

Wiem że tu sie rymów nie lubi ale trudno
A temat dobry jak każdy inny, blizej ziemi.

Pozdrawiam