Na bezmowiu

Idą we trójkę, patrz: ci dwaj po bokach
to starzy kumple, przyjaciele,
a ta pośrodku - to cisza głęboka,
szczypta przestrzeni, co ich dzieli.

Czasem ten z prawej chce powiedzieć,
że w głębi serca... Ale wtedy przestrzeń
szybko przerywa: "Milcz! Ja nie chcę wiedzieć!
To wszystko brzmi, jak gdyby było śmieszne!"

Teraz ten z prawej chce zagadać, widzisz?
Już, już się zwraca, jakby mówił: "Zrozum..."
Lecz zanim skończy, cisza go wyszydzi
swym ciągłym trwaniem w pograniczu grozy.

Czasami kumple chcą przekrzyczeć
te kilka centymetrów ciszy...
Choćby umieli prosto z serca ryczeć,
jeden drugiego nie usłyszy.

Najprostsze słowa, jasne ich znaczenia,
ta czasoprzestrzeń łamie zimną ręką,
zniekształca w kłamstwo lub w aluzję zmienia,
albo w niejasny, wystraszony bełkot.

A już najgorzej, gdy ten ciszy skrawek
przekaże wiernie słowa do sąsiada,
bo to jest dziwne, bo coś tu nie klawo:
zbyt szczera przyjaźń? - złuda. Albo zdrada!

Więc idą w trójkę, milcząc, tłumiąc, kryjąc:
przepaść maleńka i dwaj przyjaciele.
Póki niepełnie mówią i pół-żyją,
cisza nie całkiem zdradza ich i dzieli.

Miałem przeczytac tylko pierwszą zwrotkę, bo długi był, a tu ... bomba! Oceniam celująco i po jednokrotnym czytaniu zaliczam do najlepszych. Gratuluję, jestem pełen entuzjamu dla tego wiersza.

Ja również! Szalenie mi się podoba, jak zresztą większość Twoich wierszy (nie wiem, czy wszystkie czytałam). Szóstka, szóstka!
Zgadzam się, że
"Póki niepełnie mówią i pół-żyją,
cisza nie całkiem zdradza ich i dzieli."
Strach przed dopowiedzeniem czegoś do końca... Bo może on się obrazi...? Bo nie zechce ze mną więcej rozmawiać...? Nie, nie powiem nic, tak będzie lepiej.
Czy źle rozumiem Twój wiersz?
Serdeczne pozdrowienia, R.

na bezmowiu i rak mowa:)

Podoba mi się, mimo dłużyzn, w których powtarzają się te same "odkrycia myślowe":)
pozdr

A ja za całością, ot co.

zakalec

dla mnie cisza mierzona na centymetry to nadpoezja, a ryczec z głębi serca (czy powiedziec, zabraklo inwencji twórczej ?) - to już komizm... I cisza idąca, tup, tup, tup... Ale nie, przecież ona jest zastygnięta na granicy grozy - i szydzi, paskuda jedna :)
a do tego ciekawe urzycie gwary młodziewżówki idącej - teraz już wiem, dlaczego nigdzie dojśc nie możemy.
A oto cisza:

to cisza głęboka,
szczypta przestrzeni, co ich dzieli.

Ale wtedy przestrzeń
szybko przerywa: „Milcz! Ja nie chcę wiedzieć!
To wszystko brzmi, jak gdyby było śmieszne!”

cisza go wyszydzi
swym ciągłym trwaniem w pograniczu grozy.

te kilka centymetrów ciszy...

ta czasoprzestrzeń łamie zimną ręką,
zniekształca w kłamstwo

ciszy skrawek
przekaże wiernie

przepaść maleńka

cisza nie całkiem zdradza ich i dzieli.

Takiej paranoi to dawno nie czytałem :)
Dla mnie banałek - koszmarek
Pozdrawiam.

Tera-fera-tera-fera. A może coś bardziej artykułowanego i konstruktywnego?

pomysł mi się podoba, ale nad wykonaniem popracowałabym,
mały paradoks z tego wyszedł, bo o ciszy a tu tyle słów,
no wydziabałabym część, tak, by pozostała myśl,
powiem tak, tematyka idealnie nadaje się na miniaturkę;
no nic tak nie oddaje ciszy jak milczenie;

pomysł na plus:)
pozdrawiam serdecznie
ewa

Macte Poema, Rhiannon, Stefan Rewiński: serdecznie dziękuję za pozytywne oceny i miłe komentarze.
Sokratex i Kalina Kowalska: Wam dziękuję za to samo, a ponadto pragnę dodać, iż nie potrafię skrócić wiersza, bo wszystko, co w nim wyraziłam każdym słowem, jest we mnie prawdziwe i domaga się wyrażenia (to może brzmi patetycznie, ale tak właśnie czuję to, co piszę). Być może po prostu jestem urodzoną gadułą, to niewykluczone. Cóż...
M. Krzywak: Dzięki za obszerny komentarz, ale go nie rozumiem. A po co mnie Pan cytuje? I to po wielekroć? Nadajemy zupełnie innymi kodami, Pan nie kuma mnie, ja nie kumam Pana. To się zdarza i nie ma się czym tak strasznie przejmować i złościć.
Pozdrawiam Wszystkich.

Dzięki, Ewo, także Tobie za miły komentarz. Tak jak napisałam wyżej, zgadzam się z tym, że jestem gadułą, ale naprawdę nie potrafię krócej - widocznie ta uprzykrzona "cisza" rozsadza mnie od wewnątrz...
Ja też pozdrawiam serdecznie.

Nawiasem do Wszystkich: zacytowałam Ewę, albowiem system znów mi robi jakieś kawały i nie chciał mi wysłać tego komentu, który dałam powyżej (wszystko to, co nad cytetem). Nie wiem, dlaczego, pod swój wiersz mogę wysyłać tylko komentarze z cytatami.

Tera-fera-tera-fera. A może coś bardziej artykułowanego i konstruktywnego?

inni sie wypowiedzieli. zreszta mi sie nie chce

Tera-fera-tera-fera. A może coś bardziej artykułowanego i konstruktywnego?

inni sie wypowiedzieli. zreszta mi sie nie chce
?!
To po co gadasz?
Pozdrowienia, R.

inni sie wypowiedzieli. zreszta mi sie nie chce
?!
To po co gadasz?
Pozdrowienia, R.

bo bozia rącki dała

?!
To po co gadasz?
Pozdrowienia, R.

bo bozia rącki dała
Hm. Współczuję...

debile.

dodaje komentarz. swoją reakcje na tekst. na tym to polega - a nie? a to ze nie ma sie nad czym rozwodzić to juz nie moja broszka

"M. Krzywak: Dzięki za obszerny komentarz, ale go nie rozumiem. A po co mnie Pan cytuje? I to po wielekroć? Nadajemy zupełnie innymi kodami, Pan nie kuma mnie, ja nie kumam Pana. To się zdarza i nie ma się czym tak strasznie przejmować i złościć"

Po co ja cytuje ? przecież to wyciąg z pani własnego tekstu - dowód - czarno na białym, jak to jest wręcz nadpisane. (chociaż z drugiej strony, teraz reasumując - jedna jest racja - wszystko zalezy od czytelnika) I co pani ma na myśli wklepując słówko "kod" ???
Czekam na kolejny wiersz - już na spokojnie :)
Pozdrawiam.

Kod w znaczeniu, jakie nadaje mu psychologia lingwistyczna, jest to język (sposób wysławiania się i rozumienia innych) właściwy tylko jednej, konkretnej osobie. Każdy z nas inaczej rozumie wszelkie wyrazy abstrakcyjne: oceniające, wartościujące, wyrażające uczucia, refleksje, każdy z nas posługuje się inną metaforyką, zarówno w tworzeniu i rozumieniu tekstów literackich, jak i potocznych wypowiedzi. Osobista, indywidualna semantyka - to właśnie kod nadawczy każdego człowieka.
Miło mi, że Pan czeka na mój kolejny wiersz. I cieszę się, że już na spokojnie. :-)
Ja również pozdrawiam.

Jeśli jeszcze raz nazwiesz kogoś tym lub innym obelżywym epitetem, zgłoszę cię do moderatora.

Dobry niespalony pomysł i niezły tekst Oxyvio :) a tak oprócz tego dajesz się w tych tekstach lubić :)

pozdrawiam serdecznie

Kod w znaczeniu, jakie nadaje mu psychologia lingwistyczna, jest to język (sposób wysławiania się i rozumienia innych) właściwy tylko jednej, konkretnej osobie. Każdy z nas inaczej rozumie wszelkie wyrazy abstrakcyjne: oceniające, wartościujące, wyrażające uczucia, refleksje, każdy z nas posługuje się inną metaforyką, zarówno w tworzeniu i rozumieniu tekstów literackich, jak i potocznych wypowiedzi. Osobista, indywidualna semantyka - to właśnie kod nadawczy każdego człowieka.
Miło mi, że Pan czeka na mój kolejny wiersz. I cieszę się, że już na spokojnie. :-)
Ja również pozdrawiam.


Ja bym jednak postawił na komunikat w tym wypadku, jeżeli obracamy się w sferze tekstów literackich - "kod" to jest język ogolny w postaci mówionej lub pisanej - czyli w uproszczeniu mówiąc język tego tekstu. Oczywiście są różne postacie owego kodu, jak synchroniczna i diachroniczna, ale sens tego słówka oddałem najprościej.
Semantyka to nauka o znaczeniach jednostek językowych - nie może byc, hm, osobista.
Jedna konkretna osoba to w wypadku utwory lit - odbiorca konkretny

Tak trochę informacji - uważac na słowa - ale topór wojenny niniejszym zakopuje :)
Pozdrawiam.