Surrealistyczny sen

Brudne, żółtobrązowe światło wokół mnie. I przez chwilę zimny, ostry błysk igły. Ulga. Chcę się oprzeć o szarożółte kafelki na ścianie. Ale ona znika. Nie ma jej! Nieważne. Padam na kamienną posadzkę. Jakaś żółta kałuża.
Nagle wszystko staje się jasne, wręcz oślepiająco białe. Szum. Gwar.
I kroki.
Rozmowy wokół mnie. Radość. Czyjś perlisty śmiech. Zamienia się w tysiące srebrnych kropelek. Rozpryskuje się na podłodze.
Kroki. Coraz bliżej. Rytmiczne. Szybkie. Stuk stuk stuk. Obcasy.
Biała mgła. Piękna! Mogę jej dotknąć. Rozmowy cichną. Żółta kałuża obok mnie faluje. Dlaczego? Nie ma wiatru. A może jest? Sama nie wiem.
Stuk stuk stuk.
Idę. Kroki za mną.
Kałuża się wybrzusza. Gęstnieje. Na środku rośnie bąbel. Pęknie?
Śmiech.
Pękł. Rozbryznął się wszędzie wokół. Ochlapał ściany, drzewa, niebo i mnie. Spływa gęstą mazią. Uciekam.
Kroki. Coraz bliżej i bliżej. Nie dogonią mnie! Nie dam się! Bliżej. Biec! Uciec! Jak najdalej!
Boję się. Czego?
Uciec.
Krzyk. Przerażenie. Kto tak krzyczy? Gdzieś daleko. Dlaczego się tak nade mną pochylasz? Ale masz wielką mordę. Czemu jesteś rozmazany? A. Już wiem. Nie jesteś człowiekiem. Odejdź.
- Słyszysz mnie? Dziewczyno, obudź się! Mów coś!
Dziwne. Poruszasz ustami, jesteś tuż nade mną. Ale to nie możesz ty mówić. Przecież ten głos jest zza gór.
Kroki.
Odejdź. Odejdź! WON!!!
Uciekać. Nie złapią mnie. Tam, w góry. Za lasem mnie nie dosięgną. Byle tylko dobiec. Szybciej! Szybciej!!! Nie oddycham. Jak to się robi? Zaraz się uduszę. Nie chcę. Jak się oddycha? Dobiec tam. Zejdź ze mnie! Dlaczego siedzisz mi na piersiach? Odejdź, muszę biec.
Góry coraz dalej. Coraz mniejsze.
Kroki za mną. Obok mnie. We mnie. Ale nie przede mną! Nie wyprzedzą mnie.
Idę. Obok mnie białe jak śnieg nogi. Chude. Cienkie. Ale silne. Kobieta. Czarne kozaczki na obcasach. Na nich szkarłatne wzory. To krew!
Nie, to nie krew. Pnącza. Bluszcz. Oplata się wokół nóg. Dusi je. Pochłania.
Nie złapiesz mnie. Nie prześcigniesz. Nie dam ci! Ja będę pierwsza! Nie wyprzedzisz mnie! Nie chcę!
Nie chcę umierać!
Umierać? Dlaczego? Przecież nie umieram.
Wszystko jedno. Wyprzedź mnie, jak chcesz.
Kroki. Coraz głośniejsze. Huczą mi w głowie. Zajmują ją całą. Rozsadzają od środka. Dzwony. To nie kroki. To dzwony. Kołyszą się na zmurszałych belach w starej dzwonnicy. Opuszczonej. Cmentarnej.
Więc jednak mnie przegoniłaś...

może sie nie znam na prozie, ale powyższy tekst, widziałabym
jako część składową czegoś dłuższego. konkretne postacie,
akcja itd. co się stało po przebudzeniu bohaterki, jaki
wpływ na jej życie miał ten sen?

tszymai się Espena Sway :)

Hm. Ujmę to tak - możliwe, iż wyglądało by to coś całkiem nieźle w jakowejś większej całości. I może kiedyś się tam znajdzie. Ale na razie pomysłów ni ma. ;) Jakby coś, to jestem otwarta na sugestie.
Co do tego, co się działo po przebudzeniu - ona się nie przebudziła. Ona umarła.
Dzięki za komentarz i przeczytanie :)
Rhiannon

Strumień świadomości osoby umierającej, chaotyczny - co oczywiste. Ale czy jest w Twoim tekście "coś"? Zupełnie zwyczajny, nie zmusza zbytnio do refleksji, bo nad czym miałaby ta refleksja być? Ogólna myśl o życiu i smierci? Chyba nie.
Chciałaś ukazać myśli, zachowanie, spostrzeżenia, intensywne i permanentne odrealnianie postaci, która jest coraz bliżej końca. Ja to rozumiem, ale tekst dla mnie nic nie wnosi. Ani tematycznie, ani literacko nie robi wrażenia.
I ostatnia sugestia. Już na samym początku rzuca się w oczy nieprzyjemnie to, że za dużo w oczy rzuca się bohaterce. Chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że to pewna wizja i trudno polemizowac nad tym, na co zwraca uwagę ktoś, kto umiera, ale trudno przyjąc mi do wiadomości, że taka osoba myśli sobie np.że światło wokół niej jest "żółtobrązowe", a kafelki są "szarożółte". Nawet jeżeli przyjąć, (a byłoby to założenie tyle zabawne, co pozbawione nieco logiki), że nie jest to do końca strumień świadomości, tylko chłodna narracja, nosząca znamiona odgórności swych sądów, to i tak na mojej twarzy pojawia się niezidentyfikowany grymas, kiedy pomyślę o osobie, która umiera, chce przed tą śmiercią uciec i myśli sobie: "Brudne, żółtobrązowe światło wokół mnie. I przez chwilę zimny, ostry błysk igły. Ulga. Chcę się oprzeć o szarożółte kafelki na ścianie". Dla mnie brzmi to śmiesznie. Jestem na nie.

Pozdrawiam

Wesoły grabarzu, chyba zbyt dosłownie odczytałeś ten tekst - jakby bohaterka myślała to wszystko dokładnie tymi słowami, którymi autorka to zapisała. Ja to wszystko odebrałam jako ciąg obrazów - rzeczywistość miesza się z majakami, w dodatku coraz mniej jest opisów rzeczywistości, a coraz więcej majaków.
Bardzo dobre jest stopniowanie - że tak powiem - zamazywania się świadomości, czemu służy to, iż na początku tekstu występuje kilka pełnych, dość długich zdań, a potem jest coraz więcej coraz krótszych równoważników.
A ta igła? - w moim odbiorze to narkotyk. Dlatego w pierwszym akapicie bohaterka jest jeszcze żywa i całkiem przytomna, a od słowa "ulga" zaczyna być coraz bardziej na haju.
Całość można odczytać jako metaforę życia narkomanki: od pierwszej próby zażycia trucizny poprzez coraz silniejsze porażenia świadomości, od ulgi do koszmaru, majaków, potem wyścig ze śmiercią, pragnienie przeżycia jako ostatnia "świadoma" myśl - i wreszcie nieuchronny koniec, kaplica.
Mnie się podoba ten tekst.

No właśnie. Gdyby nie to, że Oxyvia dodała swój komentarz, napiasabym to samo, co ona. Dziękuję za wyręczenie mnie ;)
Co do tego, że z tekstu nic nie wynika... To zależy, z jakiego punktu widzenia. Jedni tam zobaczą wyłącznie śmierć i nic poza tym, a inni być może stwierdzą, że nie warto sięgać po prochy... Sorki. Nie, nie miało tu być smrodku dydaktycznego, jestem daleka od moralizowania kogokolwiek. Tak mi się tylko powiedziało. :)
No. Ale poza tym dziękuję za przeczytanie, komentarz i konstruktywną krytykę. Nie każdemu się w końcu musi podobać moja pisanina, nie? ;)
Pozdro, R.

Jak się chce, to można się doszukiwać w tekście i czternastu den, zaskakująca zbierzność myśli między Paniami, zbieg okoliczności, czy tzw. "przeznaczenie". Na miejscu Pań nie zostawiłbym tak tego. Niedaleko pada skorupka od jajka, czy jak to się tam mówi.
Ten tekst dla mnie na nie, ale będę Autorkę obserwował

bacznie

w pas ukłony

p.s być może rzeczywiście odczytuje nazbyt literalnie, posiedzę troche w poezji i może skumam po powrocie.

"Zdaję sobie sprawę, że jest na tyle dziwny, że albo czytelnicy uznają go za arcydzieło, albo za dno" - !$%#%#$^^@.

Pozdrawiam baaardzo wesoło.

Słabiutki ten tekst, praktycznie o niczym.
Idę, stuk stuk, kroki, krzyk, wszystko jedno, kroki - takie bla bla bla.

Tutaj możesz publikować pod płaszczykiem ochronnym, bo niewiele osób zagląda a znajomi puszczą oczko i poklepią po ramieniu, że super , ektra. gdybys to opublikowała w dziale dla początkujących to by na Tobie nie zostawiono suchej nitki. wesoły grabarz dość subtelnie wyraził swoją opinię. Ja trochę inaczej.
KULA!!!

Między tymi działami de facto to pozostała tylko różnica w nazwie. Tu sporadycznie się komentuje (wiem bo jestem trochę czasu na forum) i zazwyczaj o wiele mniej wnikliwie niż w drugim dziale. Podsumowując - na razie zaczynasz przygodę z pisaniem, tekst mnie nie przejął, wręcz znużył. A w regulaminie mowa o grzeczności dla debiutantów jest i się jej przestrzega, ale pisze się też szczere, konstruktywne komentarze. Kilka przydałoby się i tutaj. Jeśli już chcesz się do tego regulaminu stosować, to wstawiaj krótsze teksty do debiutów. Zresztą rób co chcesz. Ja tylko wyrażam moją dezaprobatę wobec takich nijakich "opowiadań". Dziękuję.

Wydaje mi sie, ze tekst jest troche nie prawdziwy. Otoz uwazam, ze tworzy jakby sztuczna glebie. Daje czytelnikowi zludzenie, jakoby autorce chodzilo o "cos wiecej". Ale pomysl jest ciekawy, moze nie ekstremalnie oryginalny, ale nie mdly jak wiekszosc dzisiejszej "literatury wyzszej". Jestem na tak:)

Nie będę się bronić przed "sztuczną głębią" czy jej potwierdzać - wszystko jest wyjaśnione wyżej. Niemniej, bardzo dziękuję za pozytywną opinię. :)

Pozdrawiam, R.

Mnie się podoba. Podoba mi się mieszanie się doznań zmysłów docierających z "naszego świata", subiektywnych odczuć z majaczeniem, strachem, z chwytem literackim, jaki wprowadzają symboliczne kroki. Wydaje się, że bardzo dobrze opisany strach, walka, wreszcie poddanie się.
Temat od zawsze nurtujący człowieka, tym trudniejszy do efektownego opisania, gdyż dużo na ten temat zostało już napisane (i namalowane, wyrzeźbione, sfilmowane, nagadane...) ale zawsze będziemy do tego tematu wracać, a wszystko co napisane będzie li tylko subiektywnym wyobrażeniem tego momentu, bo i tak nigdy nie dowiemy się wszystkiego.
Pobudza wyobraźnię. Strzykawka daje dodatkowy element dydaktycznej przestrogi...
Pisz jeszcze!
Trzymka.