Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

****

EWA_SOCHA

Przez EWA_SOCHA
w Wiersze gotowe

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

EWA_SOCHA

EWA_SOCHA

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano
Piec

Ścięłam drzewo – już wiem, po co sadził je ojciec,
w palenisku zajaśniało, krzesła jak koty posiadały przy stole.
Rumianą zorzę okno wtopiło w niebo, malwy palcami
zamknęły okiennice, senne pokładły się na bielonej ścianie.

Posypana mąką stolnica jednakowo czci narodziny i śmierć,
jej łagodna pieśń obwieszcza zaślubiny suchych traw z ziemią.
Uczę się języka kłosów rozcieranych w ciepłych garściach dzieci,
wbijam serce, urabiam w dłoniach dłonie. Półmiski z kredensu
wychylają twarze. Przemarznięte ręce kufer wsuwa pod ramię belki.

Spokojnie czekam, aż wyrośnie we mnie baba.

Okno

Zamykam się przed wezwaną na migi wichurą,
drzazgą listwy dzielę się na dwa, później cztery.
Świerk, co wskazywał niebo, jasną lagą przygniótł
drogowskazy. Półgłosem na szkle osiada wilgoć,
ciężkie gałęzie wołają zza szyby, wyłamuję im ramiona.

W najciemniejszych zakamarkach latarnie kołyszą głowami,
deszcz zatapia roztrzaskany o wysokie brzegi murów wzrok.
Ulewa jak szlif karafki, po zakneblowaniu ocieka brzaskiem,
w którym plączą się zaskoczone dłonie, spierzchnięte usta. Biała noc.

Stół

Światło ześliznęło się z butelki, cienką linią mruga z parapetu,
w łyżeczce drzemie sufit. Okno wspina się po szklance

na spieczone bochny chleba, jabłka, pęki lubczyku, na inny czas
ślubów, chrztów, na rąbek obrusa kryjącego okrągły brzuch
pełen chichotu dzieci, na sowę i białe gołębie w dłoniach.
Noga za nogą, mój stół staje się bardziej ludzki.

Drzwi

Wejdź, proszę.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Roman Bezet

Roman Bezet

Opublikowano
Opublikowano

Powiem tak: wiersz mi się podoba.
To taki rodzaj baśni wywiedzionej z wyobraźni dziecka, które szybko chce dorosnąć (w skrócie ;).
Byłoby lepiej - moim zdaniem - gdyby dziecko nie obawiało się naiwności, która jest w człowieku od zawsze do zawsze, tylko nie zawsze ma szansę zaistnieć - a czymże bez niej jest człowiek? Gdyby jednak dziecko nie starało się odrabiać lekcji "tak starannie", porządkować kredek po każdym obrazku, szukać zwieńczenia konstrukcji każdej wieży z klocków (z czegokolwiek one są, np. ze słów) - czasem nadmiar myśli spłaszcza taką budowlę, podczas gdy swoboda i fantazja stwarzają przestrzeń do zaistnienia cudu (i co z tego, że na moment? :)

Niżej fragmenty, co do których mam coś ;)
(aha; poszukaj inwersji, jest ich tu kilka, i przemyśl, czy wszystkie sa konieczne, np. ze względu na melodię, moim zdaniem; nie ;)

Introdukcja, no właśnie: "ludzki" - to sobie sami wymyślimy (o ile tak jest) po przeczytaniu.
Śródtytuły - może lepiej pozostać przy samych hasłach, przecież i tak one organizują kolejne całostki, słowo "kupiłam" - jest tu nadmiarem.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Zobaczmy te dwa wersy; w pierwszym odwołanie do obrazu kwiatów i próba "upoetycznienia" (stworzenia cudowności) przez metaforę "wplątania ogrodu"; przypomina mi to takie "krytyczne" uwagi na wernisażach malarzy niedzielnych ;).
Wers drugi: tu nie ma żadnego "wciskania kitu" - po prosto opis, zauważenie refleksów - obrazów i zapisanie (dla mnie udane; te metafory przekazują i wciągają w domysły, a o to, między innymi, w tej zabawie chodzi, one nie zamykają żadnej z dróg kojarzenia).
Zakończenia całostek są różne, w zasadzie akceptuję trzy: "babę", "Białą noc" i "proszę" ;)
Dlaczego jest jeden wyjątek? Domyśl się :) (otwieranie - zamykanie).
To długi tekst, bardzo dużo w nim obrazów, porównań, trudno ogarnąć naraz, trzeba wracać.
Jest jednak w tych ekwiwalentyzacjach coś, co przyciąga uwagę, więc warto.

pzdr. b
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Fanaberka

Fanaberka

Opublikowano
Opublikowano

Widzę kawał wiersza. Zatrzymał mnie.
W większości podobają mi się obrazy.
Czuć młodość, a jednocześnie powagę peelki, która już dostrzega przyszłość, na razie najbliższą, jeszcze wybiórczo. Ma pewną wizję tego, na co czeka, jeszcze powierzchowną, może naiwną (to nie jest krytyka :)
Wyrzuć „kupiłam”. Wiadomo, że rzeczy nabywa się za pieniądze. Za to, na co czeka peelka też się płaci, tyle że w innej walucie.
Wers z latarniami chyba by zyskał, gdyby zmienić szyk.
Wers z krosnami i ogrodem, na który zwrócił uwagę bezet - rozproszył mnie, zgubiłam wątek.

Chwalę Autorkę :-)
Fanaberka.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
EWA_SOCHA

EWA_SOCHA

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Tak jest Psorze! Porządnicka dziewczynka zabiera się do zabawy:)
Naiwność piękna, ale i niebezpieczna; więc mimo, że tkwi, nie zawsze uchodzi;)

Z tymi kredkami masz rację; obrazy miały być samodzielnymi wierszami, ale zebrane w całość, tworzą przyjaźniejszą dla autora przestrzeń; stąd każda część ma tytuł i pointę; nad śródtytułami już się zastanawiałam i dobrze, że podpowiedziałeś, bo chybotałam się jak udź;
Wiem o co chodziło z domknięciem „stołu” zmieniłam trochę, wolałabym bez tego ostatniego zdania, jednak nie lubię zostawiać takiej wiązanki wyliczanych obrazów bez scalającego sznurka.
(i tu poproszę o podpowiedź, czy jeszcze pomyśleć nad tą częścią, czy mogę pozostawić tak, jak jest teraz);
Nad inwersjami ciągle się zastanawiam, coś zmieniłam, ale muszę jeszcze pochybotać;
„Introdukcja”; właśnie zastanawiam się jakby tak ją przerobić i wstawić do „stołu” zamiast ostatniego zdania byłoby tak: noga za nogą, mój stół staje się bardziej ludzki
Ale nie wiem, czy w dobrą stronę kombinuję;
Co do niedzielnych malarzy (będziesz miał mnie na sumieniu Bogdan, zachłysnęłam się herbatą) masz oczywiście rację, zaczęłam pisać o tej serwecie, ale gdzieś mi myśl uciekła i nie rozwinęłam tematu krosna, a taki przerywnik przeszkadza i faktycznie jest drętwą metaforą, taką na siłę;
Dziękuję za podpowiedzi; bardzo się przydały:)

pozdrawiam serdecznie
ewa-pilne, porządnickie dziecko;)
idę poskładać kredki:))))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Roman Bezet

Roman Bezet

Opublikowano
Opublikowano

Drogie Dziecko ;)

ja wyjąłem jeden fragment, żeby Ci pokazać różnice (obrus - i łyżeczka), w tekście jest więcej takich "zadobrzonych" momentów, zaznaczę znowu tylko kilka (które mi wbijają coś w percepcję ;)
aha, i to intro kasujemy i przesuwamy niżej.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
EWA_SOCHA

EWA_SOCHA

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.







się robi Psorze:))

ja chyba poproszę o przesunięcie do podstawówki, [obrusu-archaizm]; bo te odczynniki coś mi z głowy wymyły; a może ze mnie taka starowinka, że archaizmami już się posługuję;)

tego drzewa nie zmienię; pomyślę nad argumentem, bo póki co, to tylko przywiązanie do wersu (czytaj: baba uparta jak tabun osłów);

pełen chichotu dzieci, sowę i białe gołębie w dłoniach. dzieci i dłonie z 1 cz.?
no coś mi nie poszło z tym brzuchem:) choć jak zgłodnieję, to sowy i lwy ryczą... już zmieniłam:)

ze "stołu" wyrzuciłam przerywniki i zmieniłam mu nogi;

mam nadzieję, że już lepiej:)

pozdrawiam sedrecznie
idę pakować tornister;
ewa
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
EWA_SOCHA

EWA_SOCHA

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



domyślam się, że chodzi o chochlika który podrzucił drugi raz tytuł; przeoczenie;

dzięki za wgląd:)
pozdrawiam
ewa

nie o chochlika - a o wyrażenie DOM
z ukłonikiem i pozdrówką MN

ma ono dwa znaczenia, zastanawiam się tylko skąd wiedziałeś, że to nie jest zwykłe zwięczenie utworu...

pierwsze, to życie, czas na budowę własnej przestrzeni, w której pojawiać się będą miejsca i ludzie będący tymi piecami, drzwiami itd; czas w którym pojawi się wiara: listwa co dzieli na dwa, później cztery, to ręka (wystarczy się przeżegnać - mamy okno);
trudne pytanie zadałeś;

drugie, to słowa Kantora;
"Moim domem było i jest moje dzieło."

pozdrawiam
ewa
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Dorma

Dorma

Opublikowano
Opublikowano

Ewo super.Lubię takie pisanie. Nastrojowe, obrazowe a jednocześnie naszpikowane metaforami ( nie wiem czy nie za bardzo w tym przypadku) , ale nieprzegadane.
Uważam jednak, że spokojnie mogłabyś umieścić każdy z tych wierszy osobno jako cykl.
Tak jest tego bardzo dużo i już nie pamiętam co chciałam Ci napisać kiedy skończyłam czytać ostatni wiersz.

ale odemnie duży +

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Messalin_Nagietka

Messalin_Nagietka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



nie o chochlika - a o wyrażenie DOM
z ukłonikiem i pozdrówką MN

ma ono dwa znaczenia, zastanawiam się tylko skąd wiedziałeś, że to nie jest zwykłe zwięczenie utworu...

pierwsze, to życie, czas na budowę własnej przestrzeni, w której pojawiać się będą miejsca i ludzie będący tymi piecami, drzwiami itd; czas w którym pojawi się wiara: listwa co dzieli na dwa, później cztery, to ręka (wystarczy się przeżegnać - mamy okno);
trudne pytanie zadałeś;

drugie, to słowa Kantora;
"Moim domem było i jest moje dzieło."

pozdrawiam
ewa
a ja myślę raczej o nazwie czy raczej skrótach nazw (D.O.M.) z łacińskiego (prawdopodobnie z tego co wiem to miejsce gdzie mieszka Bóg), stąd znaczenie Kantora jak i innych wielkich chyba nie na miejscu, rozumiem, że słowa zmieniają znaczenie, ale czy tak można
z ukłonikiem i pozdrówką MN
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
EWA_SOCHA

EWA_SOCHA

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ma ono dwa znaczenia, zastanawiam się tylko skąd wiedziałeś, że to nie jest zwykłe zwięczenie utworu...

pierwsze, to życie, czas na budowę własnej przestrzeni, w której pojawiać się będą miejsca i ludzie będący tymi piecami, drzwiami itd; czas w którym pojawi się wiara: listwa co dzieli na dwa, później cztery, to ręka (wystarczy się przeżegnać - mamy okno);
trudne pytanie zadałeś;

drugie, to słowa Kantora;
"Moim domem było i jest moje dzieło."

pozdrawiam
ewa
a ja myślę raczej o nazwie czy raczej skrótach nazw (D.O.M.) z łacińskiego (prawdopodobnie z tego co wiem to miejsce gdzie mieszka Bóg), stąd znaczenie Kantora jak i innych wielkich chyba nie na miejscu, rozumiem, że słowa zmieniają znaczenie, ale czy tak można
z ukłonikiem i pozdrówką MN

wstawiając taki tytuł, nie maiłam na myśli pochodzenia słowa Dom, nie zapisałam go DOM, na myśli miałam potoczne znaczenie tego słowa; wystarczy przeczytać wiersz, żeby zrozumieć tytuł;
a swoją drogą; mieszkam w Teofilowie, i tytuł DOM w Teofilowie, byłby ciekawy:)

pozdarwiam
ewa
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • bronmus45
      - za nami i przed nami ..

      Przez bronmus45 · Opublikowano

      ~~ Z cocktailu codziennych zdarzeń zbyt rzadko wyławiamy cząsteczki szczęścia, przemykającego cichcem obok nas. Strumienie burzliwego natłoku myśli tworzą bariery dla zaistnienia intuicyjnych zachowań, zdecydowanie pomocnych we właściwych wyborach naszego tu i teraz .. Czas pofolgować sobie w pogoni za - no właśnie - za czym; co bardziej cenne od .. ~~
    • Leszczym
      Majstrowanie przy kwiecistym motywie

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @MIROSŁAW C..Są 2 szkoły - moja tutaj akurat lepsza !! @violetta Dobry ogrodnik z duzą dozą cierpliwości plus mega aparycją i małą wyobraźnią zawsze w cenie ;)) Też tutaj poznałem Francuzkę - ale wiesz kłopot, bo tylko sex ://
    • Dekaos Dondi
      Empatyczny Człowiek

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      Tego pamiętnego dnia, musiałem jakoś zareagować z uwagi na powstałą sytuację. Tym bardziej, że facet stał. Lecz niestety nie tylko. I w tym cały problem, gdyż poza staniem, ogarniał lustrującym wzrokiem, to co widział przed sobą. Pomyślałem, że nie mogę sprawy pokpić, tylko do dziwaka zagadać, by w ten sposób przerwać, jakże haniebny proceder. Widziałem przecież, że mogą być jeszcze bardziej, jeżeli nie otrzymają pomocy. Dlatego podszedłem do stojącego i grzecznie zapytałem:   –– Po cholerę pan tu stoisz? –– Nie. Tylko patrzę na nią. –– Panie, w tym cały problem. Zapewne pan przesadnie pochwaliłeś wygląd. Każesz jej uwierzyć, że jest piękna. –– Chwila… kto? –– Pan nie strugaj wariata, bo zapewne od dawna nie musisz. Za chwile po nią przyjadą, wrzucą, zamkną i wtedy biedna zobaczy, jak jest prawda. –– Jaka biedna? –– No co pan z takim odlotem intelektualnym, do tylnego przodu. Jak jaka biedna? Trochę przewidywania następstw swoich działań, panie molestujący wzrokiem. –– Przewidywania następstw? A niby wobec kogo? Przecież tu nikogo nie ma, oprócz nas. –– Pan tak na poważnie pytania z odpowiedzią nie łączysz ? No jak to wobec kogo? Wobec sterty. –– Tej tutaj na którą patrzę? –– O właśnie tej, niemiłosiernie panie patrzący. Wreszcie pan kumasz co nieco. –– Ale… –– Ale srale, kupy małe. Tu trzeba człowieczeństwem empatycznym spojrzeć. Spójrz pan, coś narobił. Nie wstyd panu? Jak im teraz trudno posegregować umysły. Są przez pana zupełnie zmieszane.              
    • kwintesencja
      Lot

      Przez kwintesencja · Opublikowano

      Nie umiem chyba w język filmu Wypada znać się trzeba przegryźć Ten jeden głębszy czymś soczystym Ostatni lot barowej ciemki Ostatnie tango na chodniku A w nas kitwaszą się domysły
    • violetta
      Dziękuję

      Przez violetta · Opublikowano

      @Dared pozdrawiam cię:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...