Zagubiona

Jak porcelanowa laleczka
Zastygła,
lecz jakże krucha
przy lekkim
podmuchu wiatru.
Rozbita,
Wpatrzona w jeden
punkt.
Zamyślona,
Uwięziona w drobinkach
gipsu.
Uśpina,
poszukująca kleju-
sensu życia.
Poszukująca kogoś,
kto sklei jej
złamane serce.
Poszukująca mistrza, który ukaże prawdy,
wedlug których łatwiej żyć.
Bez deszczu, bez wiatru
Stać się żywą pacynką,
gdzie słońce
nie odbija się
od porcelany.

dziwnie brzmi porównanie sensu życia do kleju, jak się człowiek nawącha,
to nie będzie wiedział na jakim świecie żyje,chociaż odnajdzie w tym sens.
Poważnie mówiąc życzę Ci, abyś odzyskała to, co straciłaś.
Gorąco pozdrawiam

e-m-e-m,

wielkie dzięki za posta.
tak jak rozbita porcelana "szuka" kleju, by złożyć się do "kupy", tak człowiek szuka
sensu życia, czegoś, co go złoży do "kupy".

Równiez Pozdrawiam.

ostatnia strofa bardzo dobra a reszta też mi się podoba

Wiesz co? Życzę Ci ołowianego żołnierzyka, który pokaże Ci sens życia
Pozdrawiam! Podoba mi się wierszyk!

dark girl x, Paulino, Pelman,

dzieki za posty, dzieki za swoje opinie.

Pozdrawiam.