Wieczna zapytywanka

O, bardzo współczuję...

Nie chce mi się komentować tego dennego tekstu, ale skomentuję komentarz...

Ja się cieszę, że jestem - ja i wielu moich przyjaciół, że są i jestem wdzięczny moim rodzicom, że mnie urodzili z miłosci i chęci...
Ziemia jest piękna, trzeba tylko nie być widzącym ślepcem...
Człowieczeństwo nie rodzi się z wiecznego buntu przeciw wszystkim i wszystkiemu - rodzi się z akceptacji siebie, która otwiera drzwi do miłosci i człowieczeństwa...
Wątpliwości są dobre, gdy chce się je rozwiać. Mieć wątpliwości dla samego ich "mienia" jest postawą załosną i bez sensu... Bo na wiele pytań można znaleźć odpowiedź, trzeba tylko chcieć...

Drogi Piaście! Rodzice Cię nie urodzili, ale spłodzili - dobrze, ze z miłości i chęci. To, że moi antenaci dali mi życie na skutek swej lekkomyślności - to był żart, i to nie w nich wymierzony, ale w siebie samą - taka autoironia. Zresztą cały wiersz jest też trochę autoironią, a jeśli nieco melancholijną, toć to przecie nie grzech - na tej dziwnej, pięknej Ziemi potrzebni są zarówno smutasy, jak i uśmiechnięci - wszyscy składamy się bowiem na jej piękno. W każdym razie ja akceptuję siebie, nawet wtedy, kiedy sobie z siebie podkpiwam.
Gdzie w moim wierszu dopatrzyłeś się wiecznego buntu przeciw wszystkim i wszystkiemu? To bardzo ciekawe...
Wątpliwości są dobre nie tylko wtedy, gdy chce się je rozwiać. I nie muszą być żałosne. To właśnie wieczne wątpliwości popychają ludzi do myślenia, poszukiwania, filozofii, nauki, sztuki, literatury... Właśnie te ciągłe, nierozwiewalne, niekończące się wątpliwości i dyskusje, te piętrzące się, wciąż powtarzane przez ludzkość pytania bez jednoznacznych odpowiedzi, a raczej z nieskończoną ilością możliwych odpowiedzi... A i wieczyste poszukiwanie własnego sensu, powołania, możliwości całkowitego spełnienia się w krótkim życiu - i ustawiczne weryfikowanie odpowiedzi w tej kwestii - też nie wydaje mi się bez sensu ani nawet żałosne.
Ale życie bez wątpliwości i pytań jest znacznie prostsze, wygodniejsze i bardziej beztroskie - to prawda. Każdy może wybierać.
Trzymaj się, Piast.

Drogi Piaście! Rodzice Cię nie urodzili, ale spłodzili - dobrze, ze z miłości i chęci. To, że moi antenaci dali mi życie na skutek swej lekkomyślności - to był żart, i to nie w nich wymierzony, ale w siebie samą - taka autoironia. Zresztą cały wiersz jest też trochę autoironią, a jeśli nieco melancholijną, toć to przecie nie grzech - na tej dziwnej, pięknej Ziemi potrzebni są zarówno smutasy, jak i uśmiechnięci - wszyscy składamy się bowiem na jej piękno. W każdym razie ja akceptuję siebie, nawet wtedy, kiedy sobie z siebie podkpiwam.
Gdzie w moim wierszu dopatrzyłeś się wiecznego buntu przeciw wszystkim i wszystkiemu? To bardzo ciekawe...
Wątpliwości są dobre nie tylko wtedy, gdy chce się je rozwiać. I nie muszą być żałosne. To właśnie wieczne wątpliwości popychają ludzi do myślenia, poszukiwania, filozofii, nauki, sztuki, literatury... Właśnie te ciągłe, nierozwiewalne, niekończące się wątpliwości i dyskusje, te piętrzące się, wciąż powtarzane przez ludzkość pytania bez jednoznacznych odpowiedzi, a raczej z nieskończoną ilością możliwych odpowiedzi... A i wieczyste poszukiwanie własnego sensu, powołania, możliwości całkowitego spełnienia się w krótkim życiu - i ustawiczne weryfikowanie odpowiedzi w tej kwestii - też nie wydaje mi się bez sensu ani nawet żałosne.
Ale życie bez wątpliwości i pytań jest znacznie prostsze, wygodniejsze i bardziej beztroskie - to prawda. Każdy może wybierać.
Trzymaj się, Piast.

No i ta wypowiedź jest całkiem, całkiem zgodna z moją, choć jest zaprzeczeniem twojej poprzedniej, o czym napomknąłem w swoim komentarzu. Ech... zresztą nie ma o co kruszyć kopi!
Pozdrawiam Piast

p.s. Mówiąc o "lekkomyślności" zaniżasz swoje własne " Ja "... Nie warto, bo ten zwrot był wymyślony przez jakiegoś domorosłego "filozofa" i jest często i głupio powtarzany ...

Nie podoba mi się. Prosty, wręcz banalny wierszyk. Nie wiem dlaczego, ale też mam skojarzenia z podstawówką. Może to te pytania. Wiem, że wiersz stary, ale chyba nie pomoże Ci w karierze poetki niestety.

Dorma, dzięki za komentarz. Masz prawo nie lubić prostych wierszy z pytaniami, oczywiście, ale jedno muszę wyjaśnić: ja bynajmniej nie próbuję tu zrobić żadnej kariery poetki! Gdybym usiłowała zrobić taką karierę, to nie tu wysyłałabym swoje wiersze! Zaś publikuję je na tym Forum dla kilku innych celów:
1. żeby się bawić słowem, pisać dla przyjemności, słuchać konstruktywnych uwag innych ludzi i w ten sposób "wyostrzać pióro", uczyć się coraz lepiej wyrażać siebie na piśmie (nie ma lepszej nauki języka niż zabawa w pisanie, szczególnie wierszy);
2. żeby podyskutować z kulturalnymi, interesującymi, sympatycznymi ludźmi, mającymi podobne zainteresowania jak ja (tu: poezją) - ciekawa i życzliwa wymiana myśli, zarówno poważna, jak i żartobliwa, niezmiernie człeka rozwija.
Jeśli chodzi o mój sposób pisania, staram się pisać prosto, nieskomplikowanie, zrozumiale dla każdego; nie usiłuję tworzyć wierszy-rebusów i łamigłówek, to po prostu nie jest moim celem, to nie mój styl. Mojego stylu można oczywiście nie lubić, to już sprawa gustu i nie obrażam się, że mój wiersz Ci się nie podoba z powodu prostoty, ale w każdym razie nie jest to błąd w sztuce, tylko świadomy i zamierzony środek poetyckiego wyrazu.
Pozdrówko.

Zgadzam sie. Ja też nie lubie rebusów i łamigłówek, pisze prosto, choć mam nadzieję dośc poetycko. Lubię "tradycyjne " wiersze.
Ale samo to co napisałaś, że wiersz jest stary wydaje się być jakimś tłumaczeniem się z tego, że kunszt pisania może być nienajlepszy. Znaczy to, że sama zdawałaś sobie sprawe, ze wiersz nie jest majstersztykiem.