delirium...

skrzy się przede mną
biel lirycznie
skrzy i skrzypi
boleśnie
kiedy depczę.
skrzy się pode mną
biel
bardziej lirycznie
niż ja skowyczę,
odgłębnie wezbrana
zdezynfekowana
zamglona.
biel wgryza się we mnie
skrząca
wysysa fiolety
karminy i odcienie cieliste
przetacza się naczyniami
żyłami
tętnicami
skrzy się biel,
skrzypi
przede mną
na mnie
i we mnie.
skrzę się lirycznie
skrzypię
i skowyczę
bardziej melodycznie.
skrzy się gdzieś
tam w oddali czerwona gwiazda
na niebieskiej nocy
słabnie, rozpala się
skrzy się....
popiół się sypie na policzek

6/7 01 04

hmmm... nie będę sie czepiać powtórzeń, bo gdyby ich nie było, wiersz nie miałby rytmu... moge powiedzieć tylko tak: wiersz ma miłą formę, zgrzytliwą, uwielbiam wiersze na których można połamać sobie język... ale nie rozumiem przekazu... chyba zbyt osobisty... no i troszkę jest przegadany, ale to da sie dopracować...

Moim zdaniem wcale nie jest przegadany, natomiast niepotrzebnie tak poszatkowany enterami. Przy dłuższych wersach nie straciłby nic z przekazu, a odbiór byłby lepszy.
Przez wyrzucenie dwóch powtórzeń nie ubyłoby dynamiki.
Pozdr.

podobają mi się te powtórzenia, wiersz jest "skrzypiący" a chyba o to chodziło prawda??
pozdrawiam