Chleba naszego

zjadłbym razowca
chlebowy piec nadal sprawny
urąbię drewna

kloce z rozbiórki domu
po śmierci mamy
ile dzież ciasta wyrobiła
ileż wypiekła bochenków

cięcie w środek
odruchowy zamach i
obuchem w pniak

stoi w tym miejscu
od pierwszych szalunków
chyba czwarty
jeden zdarłem przy budowie
dwa przy wykańczaniu

w pszennie zgaszoną biel
suchych szczap spogląda
z progu domu spełnienie
i dopełnienie

ostatnie pół kloca
siekiera ma mocny obuch
a nieporadnie krótkie ostrze

głuchy skowyt lecz nie sęka
w kokonie drewna i miazgi
czarna ołowiana kula

zobacz kobieto wielki agrest
tkwi tu sobie w najlepsze
dwie i pół kopy lat
w ciemno

gdy drugi raz powiłaś
uśmierciłem stary dom
na tragarzu miał rozetkę
i magiczne A.D. 1862

ileś tam zim
rosła jeszcze
postrzelona jodła

kto wystrzelił dlaczego
do jakiego zwierza
czy może

zapal w piecu kochanie

hmmmm
taki.....przyjemny ten wiersz, mimo tej biednej postrzelonej jodły, wydziera z wiersza ciepło (pewnie przez to pieczenie ciast :)
ostatnio jestem trochę w temacie ścinania drzew, więc całkiem ciekawie mi się czytało.
w ostatnim wersie wydaje mi się lepiej by brzmiało "napal".

podoba mi się jak prowadzisz czytelnika przez treść, momentami refleksyjnie, zaraz potem przez dosłowność, fragment dialogu wpleciony, świetnie się dzięki temu odbiera wiersz.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

tak - to jest poezja - może zbyt dużo w niej opowiadania, może zbyt dużo przestrzeni i myśli obejmuje - ale moja propozycja - do wyróżnienia - Panie Pawle - jedynie tytuł mnie odstrasza - to co Pan zawarł w nim odnosi się jedynie do kultury chrześcijańskiej - więc tylko do skrawka świata - myślę aby pamiętał Pan i o niedowiarkach i o innych wierzących w inne obce bóstwa, oni też coś w tym wierszu na pewno odnaleźliby gdyby (tak sądzę) nie tytuł (który po części na pewno się spodoba)
pozdrówka W_A_R

Natalio, bardzo to dla mnie intersująca informacja. I budująca.
Z uwagi do ostatniego wersu skorzystam.

Dziękuję,
Paweł

no to trochę nieprzekonywujące, od rąbania drewna do razowca taka daleka droga... w sumie motyw tej kuli fajny, ale po co tyle słów?

twoje wiersze są z innego świata, z innej rzeczywistości
tak się zastanawiam czy młodzi go czują
trzeba znać pewne zapachy
trzeba wiedzieć, co to dzież
a ja siedzę nad nim i siebie widzę z warkoczykami
a ta kula, mnie się kojarzyła zupełnie inaczej
wojennie
ostatni wers mnie rozczulił, do niemożebności

wielkie dzięki
seweryna

Seweryno droga, nawet gdybyś była jedynym czytelnikiem tego wiersza, to i tak jestem szczęśliwcem. Duma mi nozdrzami bucha, że potrafiłem zbudzić Twoje dobre wspomnienia oraz wywołać pogodną refleksję.
Zapewne jesteśmy ostatnim pokoleniem na ziemiach Piasta Kołodzieja, które wie po co są żarna, dzieżka i chlebowa łopata, niecki, skopiec i maślnica. Usiądźmy więc na wysokim progu, skosztujmy pachnącego podpłomyka, zapijmy świeżą maślanką... Smacznego!

Nie tak szybko Pawel, jest nas tutaj wiecej ;)

Zapraszam i Ciebie,Ireno. Podpłomyki są cztery, jeszcze ciepłe.

czytałam czytałam i czekałam tylko na ten moment co to kobiety chlebek żegnają przed ukrojeniem pajdy:) ech ciepło się zrobiło i tak swojsko na serduchu:)

pozdrowionka
Wiolka

Panie Adamie Witoldzie, zmieniłem pierwszy i ostatni wers. Eksperymentowałem też z tytułem, jednak bez satysfakcji. Ale...
Dziękuję za uważne przeczytanie i za tę uwagę - także.

Kolcaty

Nie wiedzialam, ze w rąbaniu drewna moze byc tyle poezji. Bardzo mi się podoba.

Pawle - już pisałam ci komentarz do tego wiersza.

Nie chcę się powtarzać. Poza tym, że chętnie zarobiłabym ci ciasto na ten razowiec, zagrzała kawy z mlekiem, posadziła przy stole i patrzyła jak Ci to wszystko smakuje.

wielka radość z lektury i wcale nie uważam jak Marcin, że za dużo słów.

pozdrawiam razowcowo:) - Mirka

Mirko, z Twoich rąk smakowałoby wybornie. Wiadomo - poezja. :-)
A wracając do wspomnień - w niedzielę, po powrocie z porannej mszy:
Cała rodzina przy stole, świeżo ukrojony razowiec cienko posmarowany masłem, na to jaśniusieńki, z ledwie dostrzeganym odcieniem zieleni, złoty miód lipowy. Dopiero wczoraj odwirowany w miodarce. Do tego przegotowane mleko w porcelanowych, specjalnie na tę okazję z kredensu wyjętych garnuszkach; jeszcze gorące, z dopiero się tworzącym przy brzegach dzbanka kożuszkiem.
Uważaj, bo Ci miód skapnie!

Kolcaty