Na szlaku codzienności

Zasnąłeś?
Nie.
Ty nie sypiasz…
Zmurszałe skóry cegieł
jak łapacze snów
czyhają za cienką barierą trzeźwości.
Nie będziesz eksponatem
dla ich przekrwionych oczu.
Więc wstajesz.
Nieposłuszne stawy
bezmyślnie jęczą w swych chorych jaskiniach.
Moment rzeczywistości przedłuża się bezlitośnie.
Lecz jesteś dzielny
Bliski świat kolorów
broni przed czyhającym na ciebie myśleniem.
Migające marzenia
przywracają spokój duszy.
Cegły umierają
a ty jesteś dumny.
Po raz kolejny udało ci się uciec.

Coś w tym jest. Będę wracał az zrozumiem co.

Pozdrawiam

Podoba mi się sposób w jaki opisałeś los tego człowieka. Twój wiersz sprawił, że w mojej głowie narodziło się wiele domysłów. Dzięki. Pozdrawiam

Jest w nim sporo fajności , które wpadły mi w duszę.
Czekam na następne , pisze Pan interesująco.

Pozdrawiam

Tadeusz